رباعیات در دیوان اشعار مشتاق اصفهانی

1 ناگاه طلسم جسم را میشکنم این لوح تهی زاسم را میشکنم

2 جاوید بقید تن نخواهم ماندن من عاقبت این طلسم را میشکنم

1 تا عشق مرا فاش نمی‌دانستی با من ره پرخاش نمی‌دانستی

2 در عاشقی خویش مرا شهره شهر دانستی ای کاش نمی‌دانستی

1 جز خون جگر ز شومی اختر خویش چون لاله ندیده‌ایم در ساغر خویش

2 خونابه‌کش محفل خویشیم وزنیم دوری دو پیاله از دو چشم تر خویش

1 چون موج گروهی که عنان تاب شدند زین بحر و تن آسوده ز هر باب شدند

2 تا کشتی خویش را بساحل بردند سرگشته صدهزار گرداب شدند

1 از سوز غم جگرفروزی که گذشت غم نیست بلی چه غم ز سوزی که گذشت

2 امروز که آمد به نشاطش گذران بیهوده مخور غصه ز روزی که گذشت

1 شاهان جهان که از صدای کوسند مست و گه رحلت همه تن افسوسند

2 با دست تهی روند آخر هرچند کیخسرو و کیقباد و کیکاووسند

1 هر بت که برافروخت رخ از جام غرور چون با تو دهم نسبتش ای غیرت حور

2 او برق یما نیست و تو آتش طور او شعله آتشست و تو شعله نور

1 یابم گرت از یاری کوکب امشب کارم شود از تو عین مطلب امشب

2 رفتی ز برم صبح چو دیروز امروز بازآ بسرم شام چو دیشب امشب

1 مجنون که ز جان برای جانان بگذشت جانرا آخر سپرد در دامن دشت

2 میگشت همیشه بر زبانش لیلی لیلی میگفت تا زبانش میگشت

1 هر دم ز بتی بداغ می‌باید بود سرمست ز یک ایاغ می‌باید بود

2 سرگشته هر شمع نمی‌باید بود پروانه یک چراغ می‌باید بود