عشق آمد و کاشانه جان از مشتاق اصفهانی رباعی 13
1. عشق آمد و کاشانه جان و تن سوخت
از آتش او خانه مرد و زن سوخت
دوشم که ز داغ دوریت از مشتاق اصفهانی رباعی 14
1. دوشم که ز داغ دوریت جان میسوخت
جان در تنم از آتش هجران میسوخت
در باغ جهان که بس گل از مشتاق اصفهانی رباعی 15
1. در باغ جهان که بس گل آشفت و بریخت
از شاخ گلی به بلبلی گفت و بریخت
آنشوخ که خون مهربان از مشتاق اصفهانی رباعی 16
1. آنشوخ که خون مهربان یاران ریخت
وز تیغ جفا خون وفاداران ریخت
خط تو که غم بجان غمخواران از مشتاق اصفهانی رباعی 17
1. خط تو که غم بجان غمخواران ریخت
آتش بدل سوخته یاران ریخت
در بر معشوق و در قدح از مشتاق اصفهانی رباعی 18
1. در بر معشوق و در قدح می چه خوش است
در گوشه بزم ناله نی چه خوش است
آگه نتوانی چو شد از از مشتاق اصفهانی رباعی 19
1. آگه نتوانی چو شد از فطرت پست
زانگونه تو از حقیقت کار که هست
در ظلمت جهل آمدن چون از مشتاق اصفهانی رباعی 20
1. در ظلمت جهل آمدن چون زالست
گر جرم کنم چرا کنی قدرم پست
هرکس که ز لطف تو ستمگر از مشتاق اصفهانی رباعی 21
1. هرکس که ز لطف تو ستمگر شاد است
غافل زپی چه جور و چه بیداد است
زاهد که بپاک دامنیها از مشتاق اصفهانی رباعی 22
1. زاهد که بپاک دامنیها ثمر است
اور را ز بتان چشم بچیز دگر است
ای آنکه ترا همیشه عصیان از مشتاق اصفهانی رباعی 23
1. ای آنکه ترا همیشه عصیان کار است
و آنرا گوئی چه‌قدر و چه مقدار است
درد دل ما که داستان از مشتاق اصفهانی رباعی 24
1. درد دل ما که داستان دگر است
محتاج بتقریر و بیان دگر است