عشق آمد و کاشانه جان و تن سوخت از مشتاق رباعی 13
1. عشق آمد و کاشانه جان و تن سوخت
از آتش او خانه مرد و زن سوخت
دوشم که ز داغ دوریت جان میسوخت از مشتاق رباعی 14
1. دوشم که ز داغ دوریت جان میسوخت
جان در تنم از آتش هجران میسوخت
در باغ جهان که بس گل آشفت و بریخت از مشتاق رباعی 15
1. در باغ جهان که بس گل آشفت و بریخت
از شاخ گلی به بلبلی گفت و بریخت
آنشوخ که خون مهربان یاران ریخت از مشتاق رباعی 16
1. آنشوخ که خون مهربان یاران ریخت
وز تیغ جفا خون وفاداران ریخت
خط تو که غم بجان غمخواران ریخت از مشتاق رباعی 17
1. خط تو که غم بجان غمخواران ریخت
آتش بدل سوخته یاران ریخت
در بر معشوق و در قدح می چه خوش است از مشتاق رباعی 18
1. در بر معشوق و در قدح می چه خوش است
در گوشه بزم ناله نی چه خوش است
آگه نتوانی چو شد از فطرت پست از مشتاق رباعی 19
1. آگه نتوانی چو شد از فطرت پست
زانگونه تو از حقیقت کار که هست
در ظلمت جهل آمدن چون زالست از مشتاق رباعی 20
1. در ظلمت جهل آمدن چون زالست
گر جرم کنم چرا کنی قدرم پست
هرکس که ز لطف تو ستمگر شاد است از مشتاق رباعی 21
1. هرکس که ز لطف تو ستمگر شاد است
غافل زپی چه جور و چه بیداد است
زاهد که بپاک دامنیها ثمر است از مشتاق رباعی 22
1. زاهد که بپاک دامنیها ثمر است
اور را ز بتان چشم بچیز دگر است
ای آنکه ترا همیشه عصیان کار است از مشتاق رباعی 23
1. ای آنکه ترا همیشه عصیان کار است
و آنرا گوئی چه‌قدر و چه مقدار است
درد دل ما که داستان دگر است از مشتاق رباعی 24
1. درد دل ما که داستان دگر است
محتاج بتقریر و بیان دگر است