رباعیات در دیوان اشعار مشتاق اصفهانی

1 مجنون به هوای کوی لیلی در دشت در دشت به جستجوی لیلی می‌گشت

2 می‌گشت همیشه بر زبانش لیلی لیلی می‌گفت تا زبانش می‌گشت

1 خط تو که غم بجان غمخواران ریخت آتش بدل سوخته یاران ریخت

2 آن ابر سیاهست که برگشته ما اخگر همه جای قطره باران ریخت

1 آنان که مرا ز مستمندان دانند درمان غمم ولی نه چندان دانند

2 هر بیدردی ز درد من آگه نیست دردی دارم که دردمندان دانند

1 در عشق بلب خموش می‌باید بود در عالم دل بجوش می‌باید بود

2 چشمی نه هزار چشم می‌باید بود گوشی نه هزار گوش می‌باید بود

1 ای آنکه جفا عادت دیرینه تست خالی ز محبت دل پر کینه تست

2 جر مهر تو نبود آنچه در سینه ماست جز کینه مانه آنچه در سینه تست

1 هر ناله که از غمت بلب می‌آرم زو آتش را بتاب و تب می‌آرم

2 از روز جزا بمجرمان صعب‌تر است روزی که من از غمت بشب می‌آرم

1 ای رهرو نادان که روانی چون شط گیرم نروی برون چو از مسطر خط

2 چون نیست ز دانش چه صواب و چه خطا نبود چو ز بینش چه درست و چه غلط

1 گر جا بحرم ور به کلیسا کرده زاهد عمل آنچه کرده بیجا کرده

2 آری چو عمل نباشد ار علم بکیست ناکرده و کرده کرده و ناکرده

1 ای آتش کینت ز من افروختنی آسان ز غمت نگشته‌ام سوختنی

2 در مکتب عشق علمی از مهر و وفا آموخته‌ام که نیست آموختنی

1 زاهد که ز عشق لافد آوازش کو وز نرگس شوخی دل بیمارش کو

2 چون فاخته گر شیفته سروقد بست آواز حزین و ناله زارش کو