غزلیات در دیوان اشعار مشتاق اصفهانی

1 دارم دلی صد بحر خون زان تیر مژگان در بغل هر دم هزارش موجه و هر موجه طوفان در بغل

2 خوش میطپد در بر دلم پیکی همانا میرسد پیغام دلبر بر لب و مکتوب جانان در بغل

3 خوش آنکه با آن مه‌شبی گلدشت مهتابی کند پیمانه‌اش در آستین میناش پنهان در بغل

4 گیرم همه آغوش شد چون هاله سر تاپای من کو طالعی کاید مرا آن ماه تابان در بغل

1 به هر کام غیر آن شیرین‌سخن می‌پرورد از سخن شهدی که در کنج دهن می‌پرورد

2 به هر آغوش رقیب آن سیم‌تن می‌پرورد سیم خامی کاندرون پیرهن می‌پرورد

3 ریزد از هم آشیان‌ها را چمن پرا چرا گر چمن را بهر مرغان چمن می‌پرورد

4 گر فلک تاری ز گیسویت برد کی بعد از این ناله را در ناف آهوی ختن می‌پرورد

1 عزیزش دار چون گل هرچه در چشم تو خار آید بجای خویش اگر سنگست اگر گوهر بکار آید

2 چه حاصل گر برون آید ز صد گرداب آن کشتی که در گل می‌نشیند از میان تا برکنار آید

3 بود کشت محبت را چه خاک تلخ حیرانم که گر کارند آنجا نیشکر حنظل ببار آید

4 من آن مرغم که سر در زیربال و پرزدل گیری برون نارم رود گر صد خزان و صد بهار آید

1 دولت فقر آفت زوال ندارد ای خنک آنکس که ملک و مال ندارد

2 گریه بود ترجمان آنکه زبانی پیش تو هنگام عرض حال ندارد

3 چشم تر است آبیار کشت محبت مزرع ما بیم خشک سال ندارد

4 بوالهوس است آنکه گاه عرض تمنا پیش نکویان زبان لال ندارد

1 گفتم ز صبر کار بسامان شود نشد طالع بحکم و بخت به فرمان شود نشد

2 یا آنکه ترک او بجفا دل کند نکرد یا آنکه اوز کرده پشیمان شود نشد

3 با جان ز دام کفر خط او رهد نرست یا آن فرنگ‌زاده مسلمان شود نشد

4 یا همچو شمع آتش هجرت کشد نکشت یا گلخن فراق گلستان شود نشد

1 ز خیلی کجا چون تو شاهی برآید ز بامی کجا چون تو ماهی برآید

2 بود سرکش از کاکلی دود آهم که گاهی ز زیر کلاهی برآید

3 جز این کافتد از عاجزی در کمندی ز صیدی چه در صیدگاهی برآید

4 ز تو کامران غیر و ما و نگاهی که از کنج چشم تو گاهی برآید

1 به پایت دوش می‌افتاد گاهی راست گاهی کج مگر زلف تو بود از باد گاهی راست گاهی کج

2 چمد از آهم آن سروسهی بالا که می‌گیرد به تحریک صبا شمشاد گاهی راست گاهی کج

3 نباشد ز آتش آهش عجب در کندن خارا که گردد تیشه فرهاد گاهی راست گاهی کج

4 اگر باشد وقوف از نیک و بد معمار گردون را گذارد پس چرا بنیاد گاهی راست گاهی کج

1 عالم خراب از نگه می‌پرست تست زآن می فغان که در قدح چشم مست تست

2 سررشته تپیدن دل نیست در کفم چون نبض اضطراب و سکونم به دست تست

3 من با تو همچو شاخ درختم یکی به دار دست از شکستنم که شکستم شکست تست

4 من در خمار حسرت یک بوسه و مدام لب جام باده را به لب می‌پرست تست

1 کسیکه دور شدت چون ز آستان میرد به آنکه بر درت از جور پاسبان میرد

2 شهید میرد اسیر قفس چه رشک برد بطایری که چو میرد در آشیان میرد

3 کسیکه زنده عشقست جاودان باقیست وگرنه دارد اگر صدهزار جان میرد

4 زبس بمرغ چمن هجر گل بود دشوار بهار ناشده آن به که در خزان میرد

1 از آن غم را دل ما خانه باشد که آن جغد است و این ویرانه باشد

2 بمن شد آشنا ناآشنائی که از هر آشنا بیگانه باشد

3 نیم مرغی که در دام تو او را خیال دام و فکر دانه باشد

4 کجا جویم می وصلت که این می نه در مینا نه در پیمانه باشد