رباعیات در دیوان اشعار محتشم کاشانی

1 گیرم که به چشم خلق پوید دشمن با من ره غالبیت اندر همه فن

2 با این چه کند که خود یقین می‌داند کو مغلوبست و غالب مطلق من

1 چادر شب بستر خود ای طرفه‌نگار گر شب بسر افکنی و گردی سیار

2 از شمع و چراغ پر شود روی زمین وز شعشعهٔ پر ز مه سپهر سیار

1 یاری که به نیش غم دلی ریش نکرد بر من ستم از طاقت من بیش نکرد

2 هرچند که انتظار بسیارم داد آخر نه وفا به وعده خویش نکرد

1 در عهد تو کامرانی خواهم کرد از عمر گروستانی خواهم کرد

2 دست چو ز تحفه کوتهست از پی عذر در پای تو جان فشانی خواهم کرد

1 بی‌تحفه نبرد اگرچه زین خسته نهاد پیغام رسان رقعه به ان بحر و داد

2 چشمی به سواد رقعه بنده نکرد کاهی به بهای تحفهٔ بنده نداد

1 دی از کرم داور دوران کردم سودی و زیان نیز دو چندان کردم

2 طالع بنگر که بر در حاتم دهر رفتم که کنم فایدهٔ نقصان کردم

1 خواهم که شبی محو جمال تو شوم نظارگی بزم وصال تو شوم

2 وانگاه به یاد شمع رویت همه عمر بنشینم و فانوس خیال تو شوم

1 این بستر خستگی که انداخته‌ام بروی ز تب هجری تو بگداخته‌ام

2 ابروی تو لیک در نظر محرابیست کز سجده آن به فرقتت ساخته‌ام

1 آن ابر عطا که حاتمش کرده سجود پیوسته چو بسته بر رخ مادر جود

2 ناچار ما چار شدیم از کرمش راضی و ازو نیامد آن هم به وجود

1 سقا پسرا خسته دل از دست توام بیمارتر از چشم سیه مست توام

2 سر از قدم تو برندارم شب و روز ماننده باد مهره پا بست توام