این بنده که ملک نظم پیوستش بود از محتشم رباعی 37
1. این بنده که ملک نظم پیوستش بود
تسخیر جهان مرتبهٔ پستش بود
آن ابر عطا که حاتمش کرده سجود از محتشم رباعی 38
1. آن ابر عطا که حاتمش کرده سجود
پیوسته چو بسته بر رخ مادر جود
چون داد قضا صیقل مرآت وجود از محتشم رباعی 39
1. چون داد قضا صیقل مرآت وجود
در شرم تو اغراق به نوعی فرمود
چادر شب بستر خود ای طرفه‌نگار از محتشم رباعی 40
1. چادر شب بستر خود ای طرفه‌نگار
گر شب بسر افکنی و گردی سیار
در بزم حکیمان ز می شورانگیز از محتشم رباعی 41
1. در بزم حکیمان ز می شورانگیز
نی‌تاب نشستن است و نی پای گریز
آن طبع که چون آینهٔ پاکست زغش از محتشم رباعی 42
1. آن طبع که چون آینهٔ پاکست زغش
از بس که به فعل بوالعجب دارد خوش
سلاخ که ساختی به پردانی خویش از محتشم رباعی 43
1. سلاخ که ساختی به پردانی خویش
کار همه جز عاشق زندانی خویش
آن ماه که در خوبی او نیست خلاف از محتشم رباعی 44
1. آن ماه که در خوبی او نیست خلاف
ور مهر منیر خوانمش نیست گزاف
ای جلوه‌ات از قامت چابک نازک از محتشم رباعی 45
1. ای جلوه‌ات از قامت چابک نازک
وی نخل قد تو را تحرک نازک
ای صید سگ شیر شکار تو پلنگ از محتشم رباعی 46
1. ای صید سگ شیر شکار تو پلنگ
وی چرخ شکاری تو با چرخ به چنگ
ای کوی تو قبله‌گاه ارباب قبول از محتشم رباعی 47
1. ای کوی تو قبله‌گاه ارباب قبول
بی‌سجدهٔ تو طاعت ما نا مقبول
می‌کرد چو سکه حی صاحب تنزیل از محتشم رباعی 48
1. می‌کرد چو سکه حی صاحب تنزیل
نقدی که عیار بودش از اصل جلیل