رباعیات در دیوان اشعار محتشم کاشانی

1 این آب که شعلهٔ‌وش ز جا می‌خیزد وز میل به ذیل باد می‌آویزد

2 ماناست به اشگ محتشم کز تف دل می‌جوشد و از درون برون می‌ریزد

1 آن دست که نخل قد آدم ریزد نخلی به نزاکت قدت کم ریزد

2 گر نازکیت به سر و آزاد دهند چون باد صبا بجنبد از هم ریزد

1 گاه از همه وجه طامعم می‌دانند گاه از همه باب حاتمم می‌دانند

2 می‌آمی‌زند راستی را به دروغ آنها که زبان به این و آن می‌رانند

1 ای بی تو چو هم دم به من خسته نموده آیینه که بینم این تن غم فرسود

2 آمد به نظر خیالی اما آن نیز چون نیک نمود جز خیال تو نبود

1 آن خسرو فرهاد لقب کز ره جود هر ساتل به من تفقدی می‌فرمود

2 بی‌لطفیش امسال اگر وزن کنم هم سنگ به کوه بیستون خواهد بود

1 عفوی که ز اندازه بدر خواهد بود ظرفش ز جهان وسیع‌تر خواهد بود

2 در ساحت صحرای گناهی که مراست جا یافته بیش جاوه گر خواهد بود

1 این بنده که ملک نظم پیوستش بود تسخیر جهان مرتبهٔ پستش بود

2 در دست نداشت غیر اشعار نفیس در پای تو ریخت آنچه در دستش بود

1 آن ابر عطا که حاتمش کرده سجود پیوسته چو بسته بر رخ مادر جود

2 ناچار ما چار شدیم از کرمش راضی و ازو نیامد آن هم به وجود

1 چون داد قضا صیقل مرآت وجود در شرم تو اغراق به نوعی فرمود

2 کاندر عقبت چشمی اگر باشد باز عکست شود اندر رخ از آیننه نمود

1 چادر شب بستر خود ای طرفه‌نگار گر شب بسر افکنی و گردی سیار

2 از شمع و چراغ پر شود روی زمین وز شعشعهٔ پر ز مه سپهر سیار