خورشید سپهر سر بلندی بهزاد از محتشم رباعی 25
1. خورشید سپهر سر بلندی بهزاد
کز مادر دهر از همه عالم زیر سرت
آزار تو دور از تن زیبای تو باد از محتشم رباعی 26
1. آزار تو دور از تن زیبای تو باد
بهبود تو خاطر اعدای تو باد
بی‌تحفه نبرد اگرچه زین خسته نهاد از محتشم رباعی 27
1. بی‌تحفه نبرد اگرچه زین خسته نهاد
پیغام رسان رقعه به ان بحر و داد
در عهد تو کامرانی خواهم کرد از محتشم رباعی 28
1. در عهد تو کامرانی خواهم کرد
از عمر گروستانی خواهم کرد
یاری که به نیش غم دلی ریش نکرد از محتشم رباعی 29
1. یاری که به نیش غم دلی ریش نکرد
بر من ستم از طاقت من بیش نکرد
خواهمچو جزا طرح عقاب اندازد از محتشم رباعی 30
1. خواهمچو جزا طرح عقاب اندازد
جرم دو جهان به جرم من ضم سازد
این آب که شعلهٔ‌وش ز جا می‌خیزد از محتشم رباعی 31
1. این آب که شعلهٔ‌وش ز جا می‌خیزد
وز میل به ذیل باد می‌آویزد
آن دست که نخل قد آدم ریزد از محتشم رباعی 32
1. آن دست که نخل قد آدم ریزد
نخلی به نزاکت قدت کم ریزد
گاه از همه وجه طامعم می‌دانند از محتشم رباعی 33
1. گاه از همه وجه طامعم می‌دانند
گاه از همه باب حاتمم می‌دانند
ای بی تو چو هم دم به من خسته نموده از محتشم رباعی 34
1. ای بی تو چو هم دم به من خسته نموده
آیینه که بینم این تن غم فرسود
آن خسرو فرهاد لقب کز ره جود از محتشم رباعی 35
1. آن خسرو فرهاد لقب کز ره جود
هر ساتل به من تفقدی می‌فرمود
عفوی که ز اندازه بدر خواهد بود از محتشم رباعی 36
1. عفوی که ز اندازه بدر خواهد بود
ظرفش ز جهان وسیع‌تر خواهد بود