رباعیات در دیوان اشعار محتشم کاشانی

1 این آب که خضر ازو بقا خواسته است وز غیرتش آب زندگی کاسته است

2 از قوت فواره نگشتست بلند کز جای ز تعظیم تو برخاسته است

1 خانی که سپهرش به سجود آمده است مه بر درش از چرخ کبود آمده است

2 در سایهٔ آفتاب عیسی نسبی است کز چرخ چهارمین فرود آمده است

1 آن طره چو دارم من بدنام ز دست سررشتهٔ دین رفت به ناکام ز دست

2 تاتاری از آن سلسله در دستم بود یک باره به داده بودم اسلام ز دست

1 این عید حضور خان چو ملک افروزست عید که و مه مبارک و فیروزست

2 کاشان به خود ار بنازد امروز بجاست چون عید بزرگ کاشیان امروزست

1 سلاخ که آدمی کشی شیوهٔ اوست چون ریزش خون دوست می‌دارد دوست

2 گر سر ببرد مرا نه پیچم گردن ور پوست کند مرا نگنجم در پوست

1 اسلام که صید اهل ایمان فن اوست دام دل و دین طرز نگه کردن اوست

2 خون دل عاشقان که صید حرمند در گردن آهوان صید افکن اوست

1 این حوض که دل هلاک نظارهٔ اوست صد آیهٔ فیض بیش دربارهٔ اوست

2 در دعوی اعجاز زبانیست بلیغ آبی که زبانه کش ز فوارهٔ اوست

1 گردون که به امر کن فکان چاکرتست فرمانده از آنست که فرمانبر توست

2 در سایه محال نیست خورشید که تو خورشیدی و سایهٔ خدا بر سر توست

1 آن فتنه که در سربلند افسرتوست ریزنده خونها ز سر خنجر توست

2 در سرداری که عالمی را بکشی قربان سرت شوم چها در سر توست

1 سلطان جهان که ماه تا ماهی ازوست وین زینت و زیب چرخ خرگاهی ازوست

2 در روضهٔ سلطنت چو نخلست قدش کارایش تشریف شهنشاهی ازوست