رباعیات در دیوان اشعار محتشم کاشانی

1 سلاخ که ساختی به پردانی خویش کار همه جز عاشق زندانی خویش

2 می‌میرم از انتظار کی خواهی کرد سلاخی گوسفند قربانی خویش

1 ای قصر بلند آسمان پیش تو پست خلقت همهٔ زیردست از روز الست

2 بر تافته روزگار دستم به جفا دریاب و گرنه میرود کار ز دست

1 آن دست که نخل قد آدم ریزد نخلی به نزاکت قدت کم ریزد

2 گر نازکیت به سر و آزاد دهند چون باد صبا بجنبد از هم ریزد

1 این عید حضور خان چو ملک افروزست عید که و مه مبارک و فیروزست

2 کاشان به خود ار بنازد امروز بجاست چون عید بزرگ کاشیان امروزست

1 خسرومنشی که دور خواندش فرهاد در واقعه دیدم که به من اسبی داد

2 این واقعه را معبران می‌گویند تعبیر مراد است مرادست مراد

1 با آن که به مهر آزمونم کردی در بارگه وفا ستونم کردی

2 با یان قدم دیر تحرک که مراست از خاطر خود زود برونم کردی

1 اسلام مگو آفت ایام است این افت چه بلای صبر و آرام است این

2 کفر آمد و داد خاک ایمان بر باد از قوت اسلام چه اسلام است این

1 بنیاد دو بینی چو شد از عشق خراب وان چشم دو بین که بود هم رفت به خواب

2 دادیم هزار بوسه بر یک سده کردیم هزار سجده در یک محراب

1 این بنده که ملک نظم پیوستش بود تسخیر جهان مرتبهٔ پستش بود

2 در دست نداشت غیر اشعار نفیس در پای تو ریخت آنچه در دستش بود

1 این ساعی اگرچه باشد از حسن قلیل بی‌دانائی و راه علم و تحصیل

2 در هر فنش دلا نه از اهل جهان دانند به لاف مهر شاه اسمعیل