قطعات در دیوان اشعار محتشم کاشانی

1 هر هنر من که زانگیز طبع در نظر عقل شود جلوه‌گر

2 خصم بداندیش حسد پیشه را ناوکی از رشک رسد بر جگر

3 طوطی شیرین عمل نطق من کام جهان را چو کند پرشکر

4 چاشنی آن به مذاق حسود چون رسد از زهر بود تلخ‌تر

1 ابوالفتح بیک آن گرامی جوان که رخت بقا سوی عقبی کشید

2 غریو از جهان خاست کان شاخ گل به آن تازگی پا ز دنیا کشید

3 چو تاریخ او خواستم عقل گفت ابوالفتح بیک از جهان پا کشید

1 اشعث طماع عهد خود جمال قصه خوان آن که چون او طامعی در بحر و بر صورت نبست

2 جمریانش ناگهان کشتند و هر فردی که بود رست از اخذ و جهید آن خر گدای زرپرست

3 عقل چون تاریخ قتلش خواست از پیر خرد گفت هر فردی که بود از اشعث طماع رست

1 خلوت افروز گوشهٔ وحدت علم افراز عالم توحید

2 آن که بود از صلاح بهر فلاح در بلاد سداد سد سدید

3 وان سبک روح حلم پیشه که بود در گران لنگری فرید و وحید

4 در بحر صلاح روحی بیک که چه او صالحی زمانه ندید

1 چون خواجه امیر آن مه خورشید نظیر در میغ فنا کرد نهان روی منبر

2 تاریخ وفاتش ز خرد پرسیدم گریان شد و گفت حیف از خواجه امیر

1 بر همچو زنی لب لعاب افشان را در حالت اعراض و خوشی احسان را

2 خواهم به تماشاگه خلق آورمت چون مسخره کاورد برون طفلان را

1 خسروا شاها جوان دل شهریارا سرورا ای جهان را عهد نو هنگامه‌ات خرم بهار

2 ای برای عقل پرور پایهٔ دین پروری وی به ذات فیض گستر سایهٔ پروردگار

3 ای تو را در دور بر ما تحت گردون داوری وی تو را از قدر بر مافوق گردون اقتدار

4 ای جهان سالار گیتی داور گردون سریر ای فلک پرگار عالم مرکز دوران مدار

1 مسافران سبک سیر عالم ملکوت که چون متاع سخن ز آسمان فرود آرند

2 هزار خیل خریدار گرم سودا را بر متاع خود از چرخ در سجود آرند

3 در آفرینش شخصی سخن به معجزشان همیشه زنده بود آن چه در وجود آرند

1 دو بیننده نخل کثیرالثمر که بودند در آن به نشو و نما

2 دو تابندهٔ بدر سعادت اثر که می‌برد از ایشان جهانی ضیا

3 یکی صاحب خلق و خوی حسن مسمی به آن اسم به هجت فزا

4 یکی زبده مردم نیکنام برو نام حیدر علیه الثنا

1 بدر فلک شرف خلیفه چون زایر تربت حسین است

2 در صبح ازل ز مهر فطری نازان به محبت حسین است

3 فانی شده در زمان فوتش ایام شهادت حسین است

4 وین حسن موافقت که گفتم بی‌شک ز عنایت حسین است