قطعات در دیوان اشعار محتشم کاشانی

1 سپهر حوصله آن ابر دست دریا دل که جیب و دامن پر زر به سایل افشاند

2 حساب بخشش او در جهان به خلق خدا به غیر قادر دانا کسی نمی‌داند

3 در اولم یکی از قابلان لطف چو دید به تحفه خواست مرا شرمسار گرداند

4 ولی در آخر کارم چو یافت ناقابل به آن رسید که آنها که داده بستاند

1 ای کریمی که ز لطفت همه ذرات جهان جرعهای کرم از جام عطا نوشیدند

2 نیست پوشیده که در مدح سلاطین قدیم شعر را بهر طمع آن همه می‌کوشیدند

3 طمعی نیست مرا لیک ملولم که چرا مدح من گفتم و خلعت دگران پوشیدند

1 مسافران سبک سیر عالم ملکوت که چون متاع سخن ز آسمان فرود آرند

2 هزار خیل خریدار گرم سودا را بر متاع خود از چرخ در سجود آرند

3 در آفرینش شخصی سخن به معجزشان همیشه زنده بود آن چه در وجود آرند

1 خان جم جاه پادشاه منش ملک کامکار ملک وجود

2 آسمان سداد و بحر و داد نسخهٔ لطف کردگار ودود

3 سر گردنکشان محمدخان که کنندش سران به طول سجود

4 آن که حزمش به صولجان ظفر گوی نصرت ز کائنات ربود

1 میر حیدر گوهر درج ورع کز عدم نامد نظیرش در وجود

2 بس که قابل بود در آغاز عمر از هدایت بر رخش درها گشود

3 گشت اکرم نزد حق کاندر رخش نور عندالله اتقیکم نمود

4 زبدهٔ ساداتش ار خوانم رواست کز همه گوی صلاحیت ربود

1 ای جوان بخت مدبر که در اصلاح امور خرد پیر ز تدبیر تو شرمنده شود

2 در روا کردن حاجات شتابی داری کز تو امسال روا حاجت آینده شود

3 هستی ای خسرو فرهاد لقب قابل آن که شود خسرو اگر زنده تو را بنده شود

4 مهر هر صبح گه از بهر سرافرازی خویش بعد صد سجده به پای تو سرافکنده شود

1 هرکه از بهر خواجگان زمان گفت مدحی بهر چه خواست رسید

2 طبع من نیز در مدیح شما شاعری کرد و خواجگی را دید

1 آه کامسال اندرین بستان سرای دهر هر گل را که بهتر دید چید

2 واندرختی را که خوش‌تر بود پار چرخ ناخوش خوی از بی‌خش برید

3 وانکه در برداشت تشریف قبول دست مرگ اول لباس او برید

4 لاجرم زان پیشتر کاید ز شیب شاه راه عمر را پایان پدید

1 خلوت افروز گوشهٔ وحدت علم افراز عالم توحید

2 آن که بود از صلاح بهر فلاح در بلاد سداد سد سدید

3 وان سبک روح حلم پیشه که بود در گران لنگری فرید و وحید

4 در بحر صلاح روحی بیک که چه او صالحی زمانه ندید

1 محتشم تا کی کشم از ناسزاگویان عذاب آخر از بی‌طاقتی تیغ جزا خواهم کشید

2 گر حسام هجو خواهم داشت زین پس در غلاف برخلاف ماسلف آزارها خواهم کشید

3 می‌زند چون تیغ طعنم خواه دشمن خواه دوست می‌کشم تیغ زبان ورنه جفا خواهم کشید

4 تا غنیمان را کنم هریک به کنجی منزوی خویش را بیرون ز کنج انزوا خواهم کشید