به قد فتنه گر چون در خرام آن نازنین آید از محتشم غزل 275
1. به قد فتنه گر چون در خرام آن نازنین آید
ز شوق آن قد و رفتار جنبش در زمین آید
چو غافل از اجل صیدی سوی صیاد میآید از محتشم غزل 276
1. چو غافل از اجل صیدی سوی صیاد میآید
نخستین رفتن خویشم در آن کو یاد میآید
به مرگ کوه کن کزوی المها یاد میآید از محتشم غزل 277
1. به مرگ کوه کن کزوی المها یاد میآید
هنوز از کوه تا دم میزنی فریاد میآید
با وجود آن که پیوند آن پری از من برید از محتشم غزل 278
1. با وجود آن که پیوند آن پری از من برید
گر ز مهرش سر کشم باید سرم از تن برید
عرق از برگ گل انگیختنش را نگرید از محتشم غزل 279
1. عرق از برگ گل انگیختنش را نگرید
آب و آتش بهم آمیختنش را نگرید
قاصد رساند مژده که جانان ما رسید از محتشم غزل 280
1. قاصد رساند مژده که جانان ما رسید
ای درد وای بر تو که درمان ما رسید
سرو خرامان من طره پریشان رسید از محتشم غزل 281
1. سرو خرامان من طره پریشان رسید
سلسلهٔ عشق را سلسله جنبان رسید
ز خواب دیده گشاد وز رخ نقاب کشید از محتشم غزل 282
1. ز خواب دیده گشاد وز رخ نقاب کشید
هزار تیغ ز مژگان برآفتاب کشید
زاهدان منع ز دیر و می نابم مکنید از محتشم غزل 283
1. زاهدان منع ز دیر و می نابم مکنید
کوثر و خلد من این است عذابم مکنید
خبر از رفتن آن سرو روانم مدهید از محتشم غزل 284
1. خبر از رفتن آن سرو روانم مدهید
بیخودم من خبر از رفتن جانم مدهید
کنم چو شرح غم او سواد بر کاغذ از محتشم غزل 285
1. کنم چو شرح غم او سواد بر کاغذ
سرشک من نگذارد مداد بر کاغذ
ای زهر خندهٔ تو چو شهد و شکر لذیذ از محتشم غزل 286
1. ای زهر خندهٔ تو چو شهد و شکر لذیذ
زهر تو از نبات کسان بیشتر لذیذ