هر خون که از درون ز دل مبتلا چکد از محتشم غزل 203
1. هر خون که از درون ز دل مبتلا چکد
جوشد ز سوز سینه و از چشم ما چکد
دلا گذشت شب هجر و یار از سفر آمد از محتشم غزل 204
1. دلا گذشت شب هجر و یار از سفر آمد
ز خواب غم بگشا دیده کافتاب برآمد
دلا نخل امل بنشان که باز آن سروناز آمد از محتشم غزل 205
1. دلا نخل امل بنشان که باز آن سروناز آمد
تو هم ای خان باز آ که عمر رفته باز آمد
چو تیر غمزه افکندی به جان ناتوان آمد از محتشم غزل 206
1. چو تیر غمزه افکندی به جان ناتوان آمد
دگر زحمت مکش جانا که تیرت بر نشان آمد
کمان ناز به زه نازنین سوار من آمد از محتشم غزل 207
1. کمان ناز به زه نازنین سوار من آمد
شکار دوست بت آدمی شکار من آمد
دم جاندان آن بت بر سرم با تیغ کین آمد از محتشم غزل 208
1. دم جاندان آن بت بر سرم با تیغ کین آمد
پس از عمری که آمد بر سر من این چنین آمد
گه رفتن آن پری رو بوداع ما نیامد از محتشم غزل 209
1. گه رفتن آن پری رو بوداع ما نیامد
شه حسن بود آری بدر گدا نیامد
زلفش مرا به کوشش خود میکشد به بند از محتشم غزل 210
1. زلفش مرا به کوشش خود میکشد به بند
گیسو به پشت گرمی آن گردن بلند
یار بیدردی غیر و غم ما میداند از محتشم غزل 211
1. یار بیدردی غیر و غم ما میداند
میکند گرچه تغافل همه را میداند
ای گل به کس این خوبی بسیار نمیماند از محتشم غزل 212
1. ای گل به کس این خوبی بسیار نمیماند
دایم گل رعنایی بر بار نمیماند
بهترین طاقی که زیر طاق گردون بستهاند از محتشم غزل 213
1. بهترین طاقی که زیر طاق گردون بستهاند
بر فراز منظر آن چشم میگون بستهاند
یک جهان شوخی به یک عالم حیا آمیختند از محتشم غزل 214
1. یک جهان شوخی به یک عالم حیا آمیختند
کان دو رعنا نرگس از بستان حسن انگیختند