چو یار تیغ ستیز از نیام از محتشم کاشانی غزل 156
1. چو یار تیغ ستیز از نیام کین بدر آرد
زمانه دست تعدی ز آستین بدر آرد
رفتی جهان پناها اقبال از محتشم کاشانی غزل 157
1. رفتی جهان پناها اقبال رهبرت باد
ظل همای دولت گسترده بر سرت باد
زندگانی بی غم عشق بتان از محتشم کاشانی غزل 158
1. زندگانی بی غم عشق بتان یکدم مباد
هر که این عالم ندارد زنده در عالم مباد
شهریارا صاحبا رفتی خدا از محتشم کاشانی غزل 159
1. شهریارا صاحبا رفتی خدا یار تو باد
صاحب این بیستون خرگه نگهدار تو باد
دل مایل تو شد که سیه رو از محتشم کاشانی غزل 160
1. دل مایل تو شد که سیه رو چو دیده باد
خون گشته قطره قطره ز مژگان چکیده باد
تا اختیار خود به رقیب از محتشم کاشانی غزل 161
1. تا اختیار خود به رقیب آن نگار داد
ناچار ترک او دل بی‌اختیار داد
خلل به دولت خان جهانستان از محتشم کاشانی غزل 162
1. خلل به دولت خان جهانستان مرساد
به آن بهار ظفر آفت خزان مرساد
روزگاری رفت و از ما نامدت از محتشم کاشانی غزل 163
1. روزگاری رفت و از ما نامدت یک بار یاد
دردمندان فراموش کرده را میدار یاد
چو تو را به قصد جولان سم از محتشم کاشانی غزل 164
1. چو تو را به قصد جولان سم بادپا بجنبد
لب سنگ خاره شاید که پی دعا بجنبد
نخواهم از جمال عالم آشوبت از محتشم کاشانی غزل 165
1. نخواهم از جمال عالم آشوبت نقاب افتد
که من دیوانه گردم بازو خلقی در عذاب افتد
دلی دارم که از تنگی درو از محتشم کاشانی غزل 166
1. دلی دارم که از تنگی درو جز غم نمی‌گنجد
غمی دارم ز دلتنگی که در عالم نمی‌گنجد
دلم از غمش چه گویم که ره از محتشم کاشانی غزل 167
1. دلم از غمش چه گویم که ره نفس ندارد
غم او نمی‌گذارد که نفس نگه ندارد