غزلیات در دیوان اشعار محتشم کاشانی

1 یارم طریق سرکشی از سر گرفت و رفت یکباره دل ز بی دل خود بر گرفت و رفت

2 رو دروبال کرد مرا اختر مراد کان مه پی رقیب بد اختر گرفت و رفت

3 غلطان به خاک بر سر راهش مرا چو دید دامن کشان ز من ره دیگر گرفت و رفت

4 گفتم عنان بگیر دلم را که می‌رود آن بی‌وفا عنان تکاور گرفت و رفت

1 شهریار من مرا پابست هجران کرد و رفت شهر را بر من ز هجر خویش زندان کرد و رفت

2 وقت رفتن داد تیغ غمزه را زهر آب ناز وان نگه کردن مرا صد رخنه در جان کرد و رفت

3 من فکندم خویش را از خاکساری در رهش او ز استغنا مرا با خاک یکسان کرد و رفت

4 غایب از چشمم چو میشد با نگاه آخرین خانهٔ چشم مرا از گریه ویران کردو رفت

1 با رقیب آمد و این غمکده را در زد و رفت در نزد آتش غیرت به دلم در زد و رفت

2 جست برقی و به جان طمع آتش زد و سوخت دی که ساغر زده از کلبهٔ من سر زد و رفت

3 آتشی سر زد و شدشمع طرب خانهٔ دل مرغ جان آمد و گرد سر او پر زد و رفت

4 میزد او خود در صحبت چو من از بی‌صبری در تکلیف زدم بر در دیگر زد و رفت

1 خاست غوغائی و زیبا پسری آمد و رفت شهر برهم زده تاراج گری آمد و رفت

2 تیغ بر کف عرق از چهره‌فشان خلق کشان شعلهٔ آتش رخشان شرری آمد و رفت

3 طایر غمزهٔ او را طلبیدم به نیاز ناز تا یافت خبر تیز پری آمد و رفت

4 مدعی منع سخن کرد ولیکن به نظر در میان من و آن مه خبری آمد و رفت

1 چابکسواری آمد و لعبی نمود و رفت نی نی عقابی آمد و صیدی ربود و رفت

2 آن آفتاب کشور خوبی چو ماه نو ظرف مرا به آن می تند آزمود و رفت

3 نقش دگر بتان که نمی‌رفت از نظر آن به تن به نوک خنجر مژگان زدود ورفت

4 تیری که در کمان توقف کشیده داست وقت وداع بر دل ریشم گشود و رفت

1 زانطره دل سوی ذقنت رفته رفته رفت در چه ز عنبرین رسنت رفته رفته رفت

2 پیشت چو شمع اشگ بتان قطره قطره ریخت صد آبرو در انجمنت رفته رفته رفت

3 من بودم و دلی و هزاران شکستگی آن هم به زلف پرشکنت رفته رفته رفت

4 گفتی که رفته رفته چو عمر آیمت به سر عمرم ز دیر آمدنت رفته رفته رفت

1 بی‌پرده برآئی چو به صحرای قیامت خلد از هوس آید به تماشای قیامت

2 هنگامه بگردد چو خورد غلغلهٔ تو بر معرکه معرکه آرای قیامت

3 در حشر گر آید نم رحمت ز کف تو روید همه شمشیر ز صحرای قیامت

4 در قتل من امروز مبر خوف مکافات کاین داوری افتاد به فردای قیامت

1 زین نقش‌خانه کی من دیوانه جویمت صورت طلب نیم که درین خانه جویمت

2 بیزم به جستجوی تو خاک دل خراب گنجی عجب مدان که ز ویرانه جویمت

3 ای شمع دقت طلبم بین که در سراغ ز آواز جنبش پر پروانه جویمت

4 عقلم فکند از ره و عشقم دلیل گشت کز رهنمائی دل دیوانه جویمت

1 کدام سرو ز سنبل نهاده بند به پایت که برده دل ز تو ای دلبران شهر فدایت

2 غم که کرده خلل در خرام چابکت ای گل ز رهگذر که در پاخلیده خارجفایت

3 سیاست که ز اظهار عشق کرده خموشت که حرف مهر کسی سر نمی‌زند ز ادایت

4 اشارت که سرت را فکنده پیش به مجلس که بسته راه نگه کردن حریف ربایت

1 به قصد جان من در جلوه آمد قد رعنایت به قربانت شوم جانا بمیرم پیش بالایت

2 ازین بهتر نمی‌دانم طریق مهربانی را که ننشینم ز پا تا جان دهم از مهر در پایت

3 توانم آن زمان در عشق لاف دردمندی زد که از درمان گریزم تا بمیرم در تمنایت

4 خوش آن مردن که بر بالین خویشت بینم و باشد اجل در قبض جان تن مضطرب من در تماشایت