شهرآشوب در توصیفات مسعود سعد سلمان

1 چون ابر مکن دیده را نگارا بر روی خود از اشک همچو ژاله

2 لاله ست رخ تو و زیانش دارد گردد تبه از ژاله برگ لاله

1 ای خجسته بر چو سیم تو را تیغ بدریده غیبه جوشن

2 آنکه شمشیر زد همی گه جنگ قصد زحمت نکرد گاه زدن

3 دل تو هست سنگ مغناطیس به سوی خویش می کشد آهن

1 ای بت زیبا کافر دلی و کافر دین کفر و ایمان شده از زلف و رخت هر دو یقین

2 اگر آن ظلمت کاندر دل پر ظلمت توست روز را بودی تاریک شدی روی زمین

3 وگر آن نور که بر دو رخ نورانی توست در دلت بودی جای تو بدی خلد برین

1 زرد کردی رخم به انده و غم لعل کردی دهان تنبول تن

2 در دندانت تا عقیق شدست لعل گشته ست جزع دیده من

1 ز آب چشم من ای دوست روی و موی بشوی که این چو برکه معبود توست و تو ترسا

2 گلوی وصل من از تیغ هجر خویش مبر که ذبح حیوان در مذهب تو نیست روا

1 تیغ قهرت چو به وقت اندر دست رویت از پس چو مهر تابنده

2 بانگ به وقت چو نفخ صور شده ست که چو بشنیدمش شدم زنده

1 آمد آن حور و دست من بربست زدم استادوار دست به شست

2 ز نخ او به دست بگرفتم چون رگ دست من به شست بخست

3 گفت هشیار باش و آهسته دست هر جا مزن چو مردم مست

4 گفتم ار من به دست بگرفتم ز نخ ساده تو عذرم هست

1 خورشید ملاحت است رویش نورش به جهان شده است سایر

2 پرگار لطافت است دستش بی نقطه همی کشد دوایر

1 ز بس که در غم هجرت ز دیده ریزم آب به دیدگان من ای دوست راه یافت خلل

2 سبل گرفت مرا دیده و تو می گویی به غمزه برگیر از روی دو دیده سبل

1 دو زلف تو صنما عنبر و تو عطاری به عنبر تو همی حاجب اوفتد ما را

2 مرا فراق تو دیوانه کرد و سرگردان ز بهر ایزد دریاب مر مرا یارا

3 بمان بر تن من زلف عنبرینت که هست علاج مردم دیوانه عنبر سارا