شهرآشوب در توصیفات مسعود سعد سلمان

1 ای نگاری که ز خوبی رخت حور در خلد گرفتار بماند

2 رخ تو حسن به پرگار بزد در میان نقطه پرگار بماند

1 رفتی به جنگ و جز تو که دید ای صنم صنم کو با هزار مرد مبارزه فره بود

2 باز آمدی مظفر و پیروز و روز نو آری چو تو صنم همه جا روز به بود

3 لابد مظفر آید آن کس که گاه جنگ از غمزگان و زلفش تیر و زره بود

1 گفتم چرا نسازی با من تو تا کی تنم ز بهر تو بگدازد

2 گفتا تو بت پرستی و من صوفی با بت پرست صوفی کی سازد

1 نیکوتری به چشم من از دولت وز نعمت جوانی شیرین تر

2 ماهی و نور داده تو را ایزد سروی و آب داده تو را کوثر

3 پرگار حسن بر رخ تو گشته صد دایره فکنده بر آن رخ بر

4 بر مشک زده دایره را از آن افتاده نقطه ای به میان اندر

1 ای به دو رخ بسان تازه بهار نکنی کار جز به میل و شمار

2 گر ز من زاریست همواری کارم از تو چراست ناهموار

3 همچنان کز شیار گل ببری همچنان گرد شاد یار

4 هر چه تخم است آن توانی کشت و آن به دست تو بهتر آرد بار

1 کی خرند از تو فیروزه هرگز چون ببینندت ای بدیع نگار

2 لب و دندان تو همی بینند لعل خوشرنگ و لؤلؤ شهوار

3 هر چه فیروزه بایدت بفروش شبه از بهر چشم زخم بدار

1 مه سنگین دلی ای مهر دلجوی بت شیرین لبی ای یار زرگر

2 بدیدم زرگری شیرین نهادی از آن کردم رخان خویش چون زر

3 مگر روزی دخان چون زر من نهی جانا به سیمین عارضت بر

1 نیلگر یاری و ز غم بر من نیلگون کرده جهان یکسر

2 عارضین و رخان و انگشتانت سمن است و گل است و نیلوفر

3 مزن آسیب دست بر عارض که به خط ماند آن کبود اثر

1 ز روی خواهش گفتم بدان نگار که من ز شادمانی درویشم ای بت دلبر

2 مرا نصیب زکوة لبان یاقوتین بده که نیست ز من هیچ کس بدان حق تر

3 جواب داد که من فقه خوانده ام دانم ز فقه واجب ناید زکوة بر گوهر

1 خورشید ملاحت است رویش نورش به جهان شده است سایر

2 پرگار لطافت است دستش بی نقطه همی کشد دوایر