رباعیات در دیوان اشعار مسعود سعد سلمان

1 سر کردمت ای نگار چون تو سر من گه گه به سخن چرب کنی بی روغن

2 وین نیست عجب ای صنم پسته دهن گر پسته دهن بود همه چرب سخن

1 اندر ریشم همه خسک پاک برید گوریش خسک گفت مرا هر که بدید

2 این محنت بین که بر من از حبس رسید کز ریش همه شبم خسک باید چید

1 بر روی دو زلفین بتابم زد دوست ز آن زلف به عنبر و گلابم زد دوست

2 بر آتش افروخته آبم زد دوست بشتافت و بوسه با شتابم زد دوست

1 یک بوسه زدم بر لب و بر چشم دگر گفت این چه فراق آوری حیلت گر

2 گفتم به همه حال بیاید خوشتر چون شد به هم آمیخته بادام و شکر

1 از بند رحم ببند مهد افتادم پس برد به زندان ادب استادم

2 اکنون شه شرق بند و زندان دادم گویی ز برای بند و زندان زادم

1 خورشید رخ تو تافت بر سایه عمر آمد به کفم گمشده پیرایه عمر

2 ای اول وصلت آخرین مایه عمر در جستن سود وصل شد مایه عمر

1 گیتی و فلک به کشتن من یارند زان بر من روز و شب همی غم بارند

2 نشگفت گرم ز دست می نگذارند در معرکه دست تو مبارز دارند

1 بر عارض نو مشک همی افزاید وآن روی چو ماه تو همی آراید

2 گر مشک ز عارض تو زاید شاید تو آهویی و مشک ز آهو زاید

1 رویم ز غمت گونه خال تو گرفت چشمم همه صورت جمال تو گرفت

2 اینجا چو مرا غم وصال تو گرفت ای دوست مرا دست خیال تو گرفت

1 گردون شرف و جاه در انگشت تو دید کآن خاتم ناگاه در انگشت تو دید

2 صد مشتری و ماه در انگشت تو دید کانگشتری شاه در انگشت تو دید