رباعیات در دیوان اشعار مسعود سعد سلمان

1 از حصن بلند دوزخ سرد مراست با خون دو دیده چهره زرد مراست

2 صد یار عزیز ناجوانمرد مراست کس را چه غمست کاین همه درد مراست

1 خوی تو چو رخسار نکوی تو نکوست بی روی نکوی تو نکویی نه نکوست

2 چون نار همی پاره کنم بر تن پوست از انده هجران تو ای دلبر دوست

1 آنی که زمان زمان مرا عشق تو بوست بی روی نکوی تو نکویی نه نکوست

2 در عشرت و در نشاط امروز ای دوست بیرون آیی همی چو بادام از پوست

1 تا من سر آن روی چو مه خواهم داشت بر لشگر عشق تو سپه خواهم داشت

2 هر جا که روی پس تو ره خواهم داشت بازارچه تو را تبه خواهم داشت

1 ای بازوی دولت آستینت ظفرست در دست ز فتح روز کینت سپرست

2 چرخست زمین که بر زمینت گذرست دلشاد نشین که همنشینت ظفرست

1 آن بت که هوای او بداندیش منست مجروحم و غمزگان او نیش منست

2 آن مه که همیشه عشق او کیش منست اینک چو مهی نشسته در پیش منست

1 جویان وصال تو جدا از جانست مست غم تو هر چه کند روی آنست

2 تا هر چه تو را به دوستی پیمانست بستی و گشادنش فلک نتوانست

1 هر چند گنهکار است آخر علوی است فرزند پیمبر است و از آل علی است

2 زنهار شها که بیش از این مازارش زیرا که به روز حشر خصمانش قوی است

1 این طالع من یارب و این اختر چیست کاین دل ز بلای دهر همواره غمیست

2 من زو نرهم یقینم و غمگین کیست آن کس که بر این طالع من خواهد زیست

1 تا تن به غم هجر تو نابود شده است جان تار بلا و رنج را پود شده است

2 از عشق تو مایه دردسر سود شده است ز آن چون آتش همه دمم دود شده است