رباعیات در دیوان اشعار مسعود سعد سلمان

1 گر صبر کنم عمر همی باد شود ور ناله کنم عدو همی شاد شود

2 شادی عدو نجویم و صبر کنم شاید که فلک در این میان راد شود

3 گفتم که چو از بند گشایش باشد زین بند مگر مرا رهایش باشد

4 اکنون غم را همی فزایش باشد آری ملک آن کند که رایش باشد

1 در محنت شو خوش و مکن نعمت یاد شو در ده تن که داد کس چرخ نداد

2 چون بار بلایی که قضا بر تو نهاد تن دار چو کوه باش و بی باک چو باد

1 جان هر ساعت ز کار زاری دهدم هر روز زمانه بیش کاری دهدم

2 از بخت گلی خواهم و خاری دهدم باشد روزی که روزگاری دهدم

1 هر یک چندی به قلعه ای آرندم اندر سمجی کنند و بسپارندم

2 شیرم که به دشت و بیشه نگذارندم پیلم که به زنجیر گران دارندم

1 ای طبع چو آتش از تو بس خوشنودم کاندر فکرت همی نمایی دودم

2 چون نیست زمانه تمامت سودم ارجو که به کام دل رسانی زودم

1 گر من برم از مردم بد سازم برم فرجام ببینم و به آغاز برم

2 هر کس که به من دژم دژم پیوندد بنگر که چه پاره پاره زو باز برم

1 من به الم ای صنم گرفتار نیم ور می باشم به رنج و پندار نیم

2 یارست مرا غم تو بی یار نیم جان می کنم از هجر تو بیکار نیم

1 با ما ثقت الملک هم آوازی نیست کس را با بخت هیچ دمسازی نیست

2 ای دشمن ملک آنچه تو آغازی نیست با دولت طاهر علی بازی نیست

1 سلطان ملک ای عزیز فرزند پدر ای شاه پدر شیر کمربند پدر

2 شایسته و هشیار و هنرمند پدر ای نازش و فخر نسل و پیوند پدر

1 تا چرخ مرا به چنگ عشق تو سپرد شمع طربم ز باد اندوه بمرد

2 ای گردن رامش مرا کوفته خورد در حسرت تو عمر به سر خواهم برد