رباعیات در دیوان اشعار مسعود سعد سلمان

1 آنکو دارد چو سیم و شر لب و تن آمیخت همی چو شیر و شکر با من

2 ناگه برمید و درچد از من دامن بگریخت ز من چنانکه آب از روغن

1 هرگه که به پیراهن تو درنگرم از رشک و حسد پیرهن خود بدرم

2 از جامه بهرمان تو رشک برم کو بربر تست و بر برت نیست برم

1 ای یار چو صبر هیچ یاری مشناس با فایده تر ز رفق کاری مشناس

2 دلجوی تر از شکر شکاری مشناس بهتر ز سخن تو یادگاری مشناس

1 آنان که سر نشاط عالم دارند پیوسته بنای طبع خرم دارند

2 ای نای ز تو همه جهان غم دارند تو آن نایی کز پی ماتم دارند

1 چندان داری ز حسن و خوبی مایه کز حور بهشت برتری صد پایه

2 پیرایه چرا بنددت ای مه دایه نورست مه دو هفته را پیرایه

1 ای کرده مرا به عشق گمراه تمام بر نایدم از ضعف همی آه تمام

2 ای سرو گل اندام من ای ماه تمام پیرم کردی نگشته یک ماه تمام

1 آنکو گوید هست قضا تیشه من یک شاخ نتابد زدن از بیشه من

2 اندیشه شده ست از جهان پیشه من کس را نبود طاقت اندیشه من

1 دیده همه شب ز خواب خوش بردوزم بر تن گریم چو شمع و از دل سوزم

2 از آرزوی خیال جان افروزم در آرزوی خواب شبی تا روزم

1 ای آنکه مرا قبله وثاق تو بسست محراب من ابروی به طاق تو بسست

2 سرمایه عمرم اتفاق تو بسست در حبس مرا رنج فراق تو بسست

1 آرام ز خویشتن جدا خواهم کرد جان از قبل تو در فنا خواهم کرد

2 تو پنداری تو را رها خواهم کرد تا جان دارم تو را وفا خواهم کرد