رباعیات در دیوان اشعار مسعود سعد سلمان

1 رویی که چو او چرخ فلک ننگارد قدی که چو او زمانه بیرون نارد

2 با این همه داد سخت اندک دارد خوی گردد اگر چشم برین بگذارد

1 در عشق تو جانم انده ناب خورد وز دیده من فراق تو خواب خورد

2 چون ز آتش هجر تو دلم تاب خورد غمهات چنان خورد که یک آب خورد

1 شاها ملکا همه ثناگوی تواند خوشخو ملکی فتنه خوشخوی تواند

2 یک شهر به جان و دل هوا جوی تواند باز آی که در آرزوی روی تواند

1 هر چند گنهکار است آخر علوی است فرزند پیمبر است و از آل علی است

2 زنهار شها که بیش از این مازارش زیرا که به روز حشر خصمانش قوی است

1 مفروق دو دیده ای و مقرون دلی دل هر چه بیندیشد مضمون دلی

2 تا ظن نبری که هیچ بیرون دلی در خون دلم مشو که در خون دلی

1 تفت این دل گرم از دم سردم همه شب شد سرخ ز خون چهره زردم همه شب

2 صد شربت درد بیش خوردم همه شب ایزد داند که من چه کردم همه شب

3 مهمان من آمد آن بت و کرد طرب شوخی که در او همی بماندم به عجب

4 چون نرگس و گل نبست نه روز نه شب از نظاره دو چشم و از خنده دو لب

1 ای شاه شبانگاه تو شبگیر شود تدبیر تو همگوشه تقدیر شود

2 پیش تو جهان ملک جهانگیر شود ایران ملک تو پیش تو پیر شود

1 اندک اثر آبله بر دو رخ یار گویی که به سوزنیست گل کرده نگار

2 یا همچو نم سحر در ایام بهار خردک خردک چکیده بر گل هموار

1 من دوش که از هجر تو در تاب شدم جان تو که گر چو شمع در خواب شدم

2 از دیده و دل در آتش و آب شدم بر جام چو بر آینه سیماب شدم

1 تا روزه حرام کرد بر لب می ناب دو دیده بر آب دارم ای در خوشاب

2 از آب دو دیده من ار هست ثواب بگشای اگر روزه گشایند به آب