رباعیات در دیوان اشعار مسعود سعد سلمان

1 با من چو زمانه تیر در شست گرفت از بالا بخت من ره پست گرفت

2 از غفلت چون فلک مرا مست گرفت جای ملک الموت مرا دست گرفت

1 می دانستم چو روز روشن صنما کاخر بروی تو از بر من صنما

2 زیرا چو کنی قصد به رفتن صنما نتوان بستن تو را به آهن صنما

1 ای سرو سپاه خسرو ای ماه حشم یک جرعه اگر از می وصلت بچشم

2 از خط تو چون قلم همی سرنکشم بر آتش تیمار تو چون عود خوشم

1 در عشق تو همچو ابر می گریم زار وز درد چو برگ زرد دارم رخسار

2 از زردی روی و گریه ای طرفه نگار در روی خزان دارم و در دیده بهار

1 ز آن سوزد چشم تو و زآن ریزد آب کاندر ابرو بخفته بد مست خراب

2 ابروی تو محراب بسوزد به عذاب هر مست که او بخسبد اندر محراب

1 باز این تن مستمند زندانی شد رنج آمد و آن یار و تن آسانی شد

2 فرجام تو ای بخت پشیمانی شد کی دانستم که تو چنین دانی شد

1 وصف لب رنگین تو از دل جویم در آرزوی زلف تو سنبل بویم

2 تا پر خون شد ز دیده چون گل رویم وصف تو همه روز به بلبل گویم

1 دانم که ز چرخ بخش بیرون نکنم پس شاید اگر ز رنج دل خون نکنم

2 در خوش دارم طمع دگرگون نکنم چون صبر ضرورتست پس چون نکنم

1 ای مهر تو چون چهار طبع اندر خور وز پنج نماز شکر تو واجب تر

2 ای دشمن تو بمانده اندر ششدر زیر قدمت باد سر هفت اختر

1 آنم که اگر به خلد جایی سازم حورالعین را کشید باید نازم

2 رضوان سبک ار پیش نیاید بازم بر تابم روی و سوی دوزخ تازم