در تاریکی ز بس که می بنشینم از مسعود سعد سلمان رباعی 289
1. در تاریکی ز بس که می بنشینم
در روز چو شب پرک همی بد بینم
آنم که اگر به خلد جایی سازم از مسعود سعد سلمان رباعی 290
1. آنم که اگر به خلد جایی سازم
حورالعین را کشید باید نازم
هر گه که تو را به رهگذاری بینم از مسعود سعد سلمان رباعی 291
1. هر گه که تو را به رهگذاری بینم
از سایه ت بر زمین نگاری بینم
دیده همه شب ز خواب خوش بردوزم از مسعود سعد سلمان رباعی 292
1. دیده همه شب ز خواب خوش بردوزم
بر تن گریم چو شمع و از دل سوزم
با خود گفتم که من عیال تو شدم از مسعود سعد سلمان رباعی 293
1. با خود گفتم که من عیال تو شدم
او گفت که من ضامن مال تو شدم
آنکو گوید هست قضا تیشه من از مسعود سعد سلمان رباعی 294
1. آنکو گوید هست قضا تیشه من
یک شاخ نتابد زدن از بیشه من
تا خسته دل مرا بریده ست ز تن از مسعود سعد سلمان رباعی 295
1. تا خسته دل مرا بریده ست ز تن
دارم گله هاش را چو شمشیر سخن
در سمجی چون توانم آرامیدن از مسعود سعد سلمان رباعی 296
1. در سمجی چون توانم آرامیدن
کز تنگی آن نمی توان خسبیدن
هر شب که تو را نبینم ای شاخ سمن از مسعود سعد سلمان رباعی 297
1. هر شب که تو را نبینم ای شاخ سمن
خواهم که مرا کفن بود پیراهن
چون گل ز غمت دریده ام پیراهن از مسعود سعد سلمان رباعی 298
1. چون گل ز غمت دریده ام پیراهن
چون لاله بیالوده ام از خون رخ و تن
سر کردمت ای نگار چون تو سر من از مسعود سعد سلمان رباعی 299
1. سر کردمت ای نگار چون تو سر من
گه گه به سخن چرب کنی بی روغن
چنگم به چهار شاخ زد پیراهن از مسعود سعد سلمان رباعی 300
1. چنگم به چهار شاخ زد پیراهن
چنگست مگر چهار شاخ از آهن