رباعیات در دیوان اشعار مسعود سعد سلمان

1 چون روی هوا دوش به قیر اندودند تا روز همه تپان و لرزان بودند

2 بر تارک من ستارگان نغنودند گویی که همه بر تن من بخشودند

1 معشوقه دلم به آتش انباشت چو شمع بر رویم زرد گل بسی کاشت چو شمع

2 او خفت و مراز دور بگذاشت چو شمع تا روز به یک سوختنم داشت چو شمع

1 افکند دلم زمانه در زاری‌ها در دیده من سرشت بیداری‌ها

2 امید تو می‌داد مرا یاری‌ها تا جان نبرم چنین به دشواری‌ها

1 ای سود و زیان عمر فرسوده بترس در کار بدرمان تو بیهوده بترس

2 تا بوده شدی ز جان آلوده بترس از بوده بیندیش وز نابوده بترس

1 تعریف مرا عشق تو ای ساده شکر بس راز دلم کرد به هر جای سمر

2 عشقت چو همی نگه کند جان و جگر غماز چو مشک آمد و طرار چو زر

1 هر گه که تو را به رهگذاری بینم از سایه ت بر زمین نگاری بینم

2 از رشگ دلم چو کفته ناری بینم گر با تو جز از سایه ت یاری بینم

1 هر جای که آتش نبردیست منم بر هر طرفی که تیره گردیست منم

2 آن شیر که در صورت مردیست منم پس چون که به هر جای که دردیست منم

1 صالح تر و خشک شد ز تو دیده و لب چه بد روزم چه شور بختم یارب

2 با درد هزار بار کوشم همه شب تو مردی و من بزیستم اینت عجب

1 چاه ز نخ تو ای دلارام پسر بر آب ملاحتست و جویی تا سر

2 سیبت ز نخ و چهی بدان سیب اندر در سیب شگفت نیست چاه ای دلبر

1 بر جان منت جان رهی فرمانست فرمان تو مرا جان مرا درمانست

2 جز تو هر کس که باشدم یکسانست جانست و تویی بتا تویی و جانست