رباعیات در دیوان اشعار مسعود سعد سلمان

1 هر شیر که بود مرغزاری شاها شد کشته به تیغ تو به زاری شاها

2 شیری پس ازین به کف نیاری شاها می نوش دم بیشه چه داری شاها

1 بر بسته شد از بستن ماتم دستم امروز نگویند که من خود هستم

2 از بیم و امید شادی و غم رستم برداشتم از جهان دل و بنشستم

1 ای کلک ملک وصف تو گویم همه سال وز طبع گل مدح تو بویم همه سال

2 سرخ است به دولت تو رویم همه سال روزی ز خدای وز تو جویم همه سال

1 ایزد که همی کرد مرکب تن و جان در هر عضوی مصلحتی کرد نهان

2 گر مفسدیی ندیده بودی به زبان محبوس نکردیش به زندان دهان

1 کوهی که بر او بلا ببارند منم تیغی که به دست غم سپارند منم

2 شیری که برون نمی گذارند منم خواری که نکو نگاه دارند منم

1 کارم همه جز مهر تو دلجوی نبود واندر دل من ز مهر تو بوی نبود

2 چون در خور میدان توام گور نبود جز جستن من ز پیش روی تو نبود

1 در خواب گه از دل به شب آتش بیزم چون خاکستر هر روز ز آتش خیزم

2 هر گه که کند عشق تو آتش تیزم چون شمع ز درد بر سر آتش ریزم

1 از مهر نکرد سایه کوی تو مرا یا آب وفا نداد جوی تو مرا

2 چندان به عذاب داشت خوی تو مرا تا کرد چنین جدا ز خوی تو مرا

1 بنگر که ز شاخ می چه گوید صلصل بفسردمی و گشت به باغ اندر گل

2 بنگر که چه پاسخ آرد او را بلبل بگداخت گل و گشت به جام اندر مل

1 ای شاه به بیشه عزم ناگاهان کن یک چند کنون شکار بدخواهان کن

2 شیر ار نبود قصد سوی شاهان کن مر شیران را طعمه روباهان کن