رباعیات در دیوان اشعار مسعود سعد سلمان

1 گر بند کند رای بلند تو مرا در جمله پسنده است پسند تو مرا

2 تهذیب تمام کرد پند تو مرا تاج سر فخر گشت بند تو مرا

1 گوشم ز تو نشنود بتا جز همه سرد دل بهره نیافت از تو جز محنت و درد

2 با این همه اندوه نمی باید خورد چو خورد و چه پوشید کجا رفت و چه کرد

1 در دولت شاه چون قوی شد رایم گفتم که رکاب را ز زر فرمایم

2 زر گفت مرا که من تو را کی شایم آمد آهن گرفت هر دو پایم

1 صالح تن من ز عشق دامن بفشاند تا مرگ قضای خویشتن بر تو براند

2 دل تخته درد و ناامیدی برخواند شادی و غمم تو بودی و هر دو نماند

1 شب زار به جای بستر آتش ریزم چون خاکستر به روز از آتش خیزم

2 هر گه که کند عشق تو آتش تیزم از درد چو شمع بر سر آتش بیزم

1 تا نسبت کرد اخوت شعر به من می فخر کند ابوت شعر به من

2 بفزود چو کوه قوت شعر به من شد ختم دگر نبوت شعر به من

1 این طالع من یارب و این اختر چیست کاین دل ز بلای دهر همواره غمیست

2 من زو نرهم یقینم و غمگین کیست آن کس که بر این طالع من خواهد زیست

1 تا دیده ام آن روی چو خورشید انور در آبم از این دو دیده چون نیلوفر

2 برداشته از آب چو نیلوفر سر بر دیدن تو گشاده این دیده تر

1 بورشد رشید کز فلک ماه آورد جان اعدا ز گناه در چاه آورد

2 آورد برای هر کسی راه آورد از بهر ملک ملک ملکشاه آورد

1 آن کوه گذار آهوی دشت نورد اندر تگ گرم شد به تگ بهر تو سرد

2 تیری که همیشه جگر شیران خورد آلوده به آهویی چرا باید کرد