من شاهم و شاعران از مسعود سعد سلمان رباعی 133
1. من شاهم و شاعران سواران منند
پس چون که همه ز دوستداران منند
گر زر گردی جفا عیار از مسعود سعد سلمان رباعی 134
1. گر زر گردی جفا عیار تو بود
ور گل گردی برگ تو خار تو بود
چون در چشمم ز حسن از مسعود سعد سلمان رباعی 135
1. چون در چشمم ز حسن تو زیبی زد
آن تافته زلف بر دلم شیبی زد
رویی که چو او چرخ از مسعود سعد سلمان رباعی 136
1. رویی که چو او چرخ فلک ننگارد
قدی که چو او زمانه بیرون نارد
چون روی هوا دوش از مسعود سعد سلمان رباعی 137
1. چون روی هوا دوش به قیر اندودند
تا روز همه تپان و لرزان بودند
گر خون نشود قوت از مسعود سعد سلمان رباعی 138
1. گر خون نشود قوت جانم که دهد
ده سال به اطلاق زبانم که دهد
اندر ریشم همه خسک از مسعود سعد سلمان رباعی 139
1. اندر ریشم همه خسک پاک برید
گوریش خسک گفت مرا هر که بدید
ترسم ما را ستارگان از مسعود سعد سلمان رباعی 140
1. ترسم ما را ستارگان چشم کنند
تا زود رسد ز دور در وصل گزند
چرخ فلک از قضا یکی از مسعود سعد سلمان رباعی 141
1. چرخ فلک از قضا یکی پیکان زد
زانو به زمین زد و مرا بر جان زد
در هند کمال جود از مسعود سعد سلمان رباعی 142
1. در هند کمال جود موجود آمد
صد کوکبه شجاعت و جود آمد
چون بنشینند و مطربان از مسعود سعد سلمان رباعی 143
1. چون بنشینند و مطربان بنشانند
انصاف طرب ز آدمی بستانند
آن را که ز بخت دستیاری از مسعود سعد سلمان رباعی 144
1. آن را که ز بخت دستیاری باشد
باید که ز طبع در بهاری باشد