رباعیات در دیوان اشعار مسعود سعد سلمان

1 از وصلت آنکه همچو سوسنش تنست روزم ز طرب چو سوسن بر چمنست

2 امروز بدان شکر که در عهد منست چون سوسن ده زبانم اندر دهنست

1 ای شاه ز بزم تو جهان را خبرست در بزم تو امشب آفتاب دگرست

2 وین آتش کاسمان ازو در خطرست چون بنگرم از هیبت تو یک شررست

1 گرچه فلک از پیش برانده ست مرا با بند گران فو نشانده ست مرا

2 تا دو لبت از دور برانده ست مرا جز روی تو آرزو نمانده ست مرا

1 صالح پس ازین طرب نباید بی تو شاید که ز دل طرب نزاید بی تو

2 جان در تن من بیش نپاید بی تو خود جان پس ازین کار نیاد بی تو

1 از شیرینی چون به سخن بنشینی از دو لب خود شکر به دامن چینی

2 در بوسه لب تو گویدم می بینی هرگز شکر سرخ بدین شیرینی

1 دل بیش کشد رنج چو دلبر دو شود سر گردد رنجور چو افسر دو شود

2 مستی آرد باده چو ساغر دو شود گردد کده ویراه چو کدیور دو شود

1 می گویمت ای سعادت ای نیک پسر در باب هنر کوش تو ای جان پدر

2 وین مایه بیندیش که از بهر هنر بر تیغ گهی بینی و بر نیزه کمر

1 ای زرین نام لعبت سیم اندام زر تو و سیم تو نه پخته ست و نه خام

2 در کس منگر به بی نیازی بخرام زیرا که توانگری به اندام و به نام

1 دل می ندهد که از تو بردارم دل یا تا به کسی کم از تو بگذارم دل

2 دانی چه کنم گم شده انگارم دل بگریزم و در پیش تو بسپارم دل

1 چون از گل روی تو بهاری رسدم از درگه هجر تو سواری رسدم

2 در وصل تو چون دست نگاری رسدم در دیده ز غمزه تو خاری رسدم