مرا دلیست که در وی بغیر دوست از شمس مغربی غزل 84
1. مرا دلیست که در وی بغیر دوست نگنجد
درین حضیره هر آنکس که غیر اوست نگنجد
رخ زیبای تو را آینه ای میباید از شمس مغربی غزل 85
1. رخ زیبای تو را آینه ای میباید
که رخت را بتو زانسان که توئی بنماید
ز دریا موج گوناگون برآمد از شمس مغربی غزل 86
1. ز دریا موج گوناگون برآمد
ز بیچونی برنگ چون برآمد
می حدیثی از لب ساقی روایت می از شمس مغربی غزل 87
1. می حدیثی از لب ساقی روایت می کند
باده از سرمستی چشمش حکایت میکند
سلطان، سرِ تخت شهی کرد تنزّل از شمس مغربی غزل 88
1. سلطان، سرِ تخت شهی کرد تنزّل
با آنکه جز او هیچ شهی نیست گدا شد
بی پرتو رخسار تو پیدا نتوان از شمس مغربی غزل 89
1. بی پرتو رخسار تو پیدا نتوان شد
بی مهر تو چون ذرّه هویدا نتوان شد
دل من هر نفسی از تو تجلّی طلبد از شمس مغربی غزل 90
1. دل من هر نفسی از تو تجلّی طلبد
دمیده دیده مجنون رخ لیلی طلبد
دل از بند من بیدل رها شد از شمس مغربی غزل 91
1. دل از بند من بیدل رها شد
نمیدانم کِه او دید و کجا شد
ایجمال تو در جهان مشهور از شمس مغربی غزل 92
1. ایجمال تو در جهان مشهور
لیکن از چشم انس و جان مستور
مینماید هر زمانی روئی از ابرویی از شمس مغربی غزل 93
1. مینماید هر زمانی روئی از ابرویی دگر
تا کشد هردم گیبان من از سویی دگر
از سوادالوجه فی الدارین اگر از شمس مغربی غزل 94
1. از سوادالوجه فی الدارین اگر داری خبر
چشم بگشا و سواد فقر و کفر ما نگر
دیده سرگردان و نور دیده دایم از شمس مغربی غزل 95
1. دیده سرگردان و نور دیده دایم در نظر
چشم در منظور ناظر لیک از وی بیخبر