غزلیات شمس مغربی

1 بیرون دوید باز ز خلوتگه وجود خود را بشکل و وضع جهانی بخود نمود

2 اسرار خویش را بهزارانوزبان بگفت گفتار خویش را بهمه گوشها شنود

3 در ما نگاه کرد هزاران هزار یافت در خود نگاه کرد بغیر از یکی نبود

4 در هرکه بنگرد همه عین خود بدید چون جمله را برنگ خود آورد در وجود

1 هر زمان خورشید او از مشرقی سر بر کند ماه مهر افزاش هر دم جلوه دیگر کند

2 از برای آنکه تا نشناسد او را هر کسی قامت زیباش هردم کسوتی دیگر کند

3 صورت او هر زمانی معنی دیگر دهد معنیش هر لحظه از صورتی سر بر کند

4 ابر فضلش چون ببارد بر زمین ممکنات آنزمین و آسمان را پر زماه و خور کند

1 بتم باهر سری هر سو سروکار دگر دارد غمش با هر دلی سودا و بازار دگر دارد

2 جمال و عشق آندلبر ز هر معشوق و هر عاشق بگاه جلوه نظاّری و دیداری دگر دارد

3 اگرچه دیده گلزار روی او مشو قانع که روی او جز این گلزار، گلزاری دگر دارد

4 اگر او‌دیده دادت که دیدارش بدو بینی طلب کن دیده دیگر که دیداری دگر دارد

1 تا که خورشید من از مشرق جان پیدا شد از فروغش همه ذرّات جهان پیدا شد

2 تا که از چهره خود باز برانداخت نقاب از صفای رخ او کَون و مکان پیدا شد

3 پود از کَون و مکان نام و نشان ناپیدا تا که از کَون و مکان نام و نشان پیدا شد

4 بود خاموش بگفتار درآمد عالم بحدیثی که بتم راز زمان پیدا شد

1 پا ز حد خویش بیرون نمیباید نهاد گر نهادی پیش ازاین، اکنون نمیباید نهاد

2 فعل ناموزون را موزون نمیباید شمرد قول ناموزون را موزون نمیباید نهاد

3 حد هر چیزی که دانستی وصف و نعمت او زانچه اورا کم و افزون نمیباید نهاد

4 هرچه مادون حق آمد پیش مادون آن بود نام حق را هیچ بر مادون نمی باید نهاد

1 نشان و نام مرا روزگار کی داند صفات و ذات مرا غیر یار کی داند

2 کسیکه هستی خود را بخود بپوشاند دگر کسیش بجز از کردگار کی داند

3 مرا که گمشده ام در تو، کس کجا یابد که غرق بحر ترا در کنار کی داند

4 مرا که نور نیم اهل نور کی داند مرا که نار نیم اهل نار کی داند

1 دل ما هر نفسی مشرب دیگر دارد راه و رسم دگر و مذهب دیگر دارد

2 میکشد هر نفسی جام دگر از لب یار بهر هر جام کشیدن، لب دیگر دارد

3 شاهد ما بجز از خال و خط و غبغب خویش خال و خطِّ دگر و غبغب دیگر دارد

4 هر زمان جان دگر از لب جانان رسدش بهر هر جان که رسد قالب دیگر دارد

1 مَهَت هر لحظه از کو می‌نماید هلال‌آسای ابرو می‌نماید

2 سر از جیب پری‌رویان برآرد رخ از روی پری‌رو می‌نماید

3 به هر سوزان کنم هردم توجه که رویت هردم از سو می‌نماید

4 پریشان زان شوم هردم که زلفت دلم را ره به یک سو می‌نماید

1 دل همه دیده شد و دیده همه دل گردید تا مراد دل و دیده ز تو حاصل گردید

2 به امیدی که رسد موجی از آن بحر بدل سالها ساکن آن لجّه و ساحل گردید

3 منزلی به ز دل و دیده من هیچ نیافت ماه من گرچه بسی گرد منازل گردید

4 دل که دیوانه زنجیر سر زلف تو بود هم بزنجیر سر زلف تو عاقل گردید

1 دلی نداشتم آنهم که بود، یار ببرد کدام دل که نه آن یار غمگسار ببرد

2 به نیم غمزه روان چه من هزار بود بیک کرشمه دل همچو من هزار ببرد

3 هزار نقش برانگیخت آن نگار ظریف که تا بنقش دل از دستم آن نگار ببرد

4 بیادگار دلی داشتم از حضرت دوست ندانم ارچه سبب دوست یادگار ببرد