غزلیات شمس مغربی

1 هیچ میدانی که عالم از کجاست یا ظهور نقش عالم از کجاست

2 یا حروف اسم اعظم در عدد چند باشد یا خود اعظم از کجاست

3 گنج دانش را طلسمی محکم است این طلسم گنج محکم از کجاست

4 آندمی کز وی مسیحا مرده را زنده گردانید آن دم از کجاست

1 بر آب حیات تو جهان همچو حیاتی است او نیز اگر باد رود از سرش آبیست

2 بهر تو یک تاب جهان کرد پدیدار ذرات جهان جمله عیان گشته ز تابیست

3 حرفیست جهان از ورق دفتر علت هرچند که خود را بسر خویش کتابیست

4 زاندیده کماهی نتواند رخ او دید کاویخته بر روی وی از نور نقابیست

1 انکه او دیده جان و دل و نور بصر است هر کجا می نگرم صورت او در نظر است

2 خبر از دوست بدان بر که ندارد خبری ورنه آنجا که عیانست چه جای خبر است

3 ره بدو برد کسی کز پی او دور افتاد اثر از دوست کسی یافت که او بی اثر است

4 ره بی پا و سر آنست که نتوانی رفتن بنشین خواجه ترا چون هوس پا و سر است

1 حسن روی هر پریرویی ز حسن روی اوست آب حسن دلبری هر سو روان از جوی اوست

2 کعبه اهل نظر رخسار جانبخش وی است قبله ارباب دل طاق خم ابروی اوست

3 هر کسی گرچه بسوئی روی آرد ولی در حقیقت روی خلق جمله عالم سوی اوست

4 مسکن و ماوای جانها زلف مشکینش بود مجمع مجموع دلها حلقه گیسوی اوست

1 بیدل و دلدار نتوانم نشست بیجمال یار نتوانم نشست

2 صحبت یارم چه می آید بدست پیش با اغیار نتوانم نشست

3 ساقیم چون چشم مست او بود یک زمان هشیار نتوانم نشست

4 چون بت و زنّار، زلف روی اوست بی بت و زنّار نتوانم نشست

1 چون رخت را هر زمان حسن و جمالی دگر است لاجرم هردم مرا با تو وصالی دگر است

2 اینکه هر ساعت جمالی می نماید روی تو پیش ارباب کمالات، این کمالی دگر است

3 بر بیاض روی دلبر از بیاض دلبری از سواد و خطّ و خالت، خطّ و خالی دگر است

4 با وجود آنکه حسن او برونست از جهان در دماغ هر کسی از دو خیالی دگر است

1 صفا و روشنی کاندرون خانه ماست ز عکس چهره آندلبر یگانه ماست

2 خرد که بیخبر از کاینات افتاده است خراب جرعه از باده شبانه ماست

3 ز زلف و خط بتان باش برحذر دایم که زلف و خال بتان دام راه و دانه ماست

4 بیک بهانه جهان را پدید آوردیم جهان بدیده شده از پی بهانه ماست

1 آنچه کفر است بر خلق، بر ما دین است تلخ و ترش همه عالم برما شیرین است

2 چشم حق بین بجز از حق نتوان دیدن باطل اندر نظر مردمِ باطل بین است

3 گل توحید نروید ز زمینی که دروا خاک شرک و حسد و کبر و ریا و کین است

4 مسکن دوست ز جان میطلبیدم گفتا مسکن دوست اگر هست دل مسکین است

1 هرآنکه طالب آنحضرت است مطلوب است محب دوست بتحقیق عین محبوب است

2 تراست یوسف کنعتان درون جان پنهان ولی چه سود که چشمت بچشم یعقوب است

3 دوای درد درون را از درون بطلب اگر چه درد تو افزون ز درد ایّوب است

4 مگو که هیچ نداریم ما بدو نسبت که نیست هیچکسی کاو بدو نه منسوب است

1 گذشت عهد نبوت و رسید دور ولایت نماند حاجت امت بمعجزات و بآیت

2 ز شرک روی به توحید کرده اند خلایق نهاده اند بتحقیق رخ براه هدایت

3 نهایت همه انبیا و رسل گذشته نه پیش امت مرحوم احمد است بدایت

4 چنانکه چشم نبوت در انبیاست باحمد بر اولیا ویست انتها و ختم ولایت