غزلیات در دیوان اشعار امیرخسرو دهلوی

1 ابر می‌بارد و من می‌شوم از یار جدا چون کنم دل به چنین روز ز دلدار جدا؟

2 ابر و باران و من و یار ستاده به وداع من جدا گریه‌کنان، ابر جدا، یار جدا

3 سبزه نوخیز و هوا خرم و بستان سرسبز بلبل روی‌سیه مانده ز گلزار جدا

4 ای مرا در ته هر موی به زلفت بندی چه کنی بند ز بندم همه یکبار جدا

1 زمانه شکل دگر گشت و رفت آن مهربانی‌ها همه خونابه حسرت شدست آن دوستگانی‌ها

2 عزیزانی که از صبحت گران‌تر بوده‌اند از جان چو بر دل‌ها گران گشتند بردند آن گرانی‌ها

3 نشان همدمان جایی نمی‌بینم، چه شد آری زمانه محو کرد از سر دگر ره آن گرانی‌ها

4 کنون در کنج مهمان زمینند آنکه دیدستی پری‌رویان زیور کرده را در میهمانی‌ها

1 گه از می تلخ می کن آن دو لعل شکرافشان را که تا هر کس به گستاخی نبیند آن گلستان را

2 کنم دعوی عشق یار و آنگه زو وفا جویم زهی عشق ار به رشوت دوست خواهم داشتن آن را

3 بران تا زودتر زان شعله خاکستر شود جانم نفس بگشایم و دم می دهم سوزاک پنهان را

4 بریدم زلف او را سر که هنگام پریشانی شهادت گوید آن زاهد چو دید آن کافرستان را

1 آن طره به روی مه بنهاد سر خود را از خط غبار آن رخ پوشیده خور خود را

2 چون دید گل رویش در صحن چمن، زان گل ایثار قدومش کرد از شرم زر خود را

3 مانند قدش بستان چون دید سهی سروی زیر قدمش سبزه بنهاد سر خود را

4 دیدم به رقیب او بنشسته سگ کویش گفتم که فلان اکنون و ایافت خر خود را

1 گل من سبزه زاری کرد پیدا زمانه نوبهاری کرد پیدا

2 در این موسم که از تأثیر نوروز جهان نو روزگاری کرد پیدا

3 ز کوه ابر سنگ ژاله افتاد زر گل را، عیاری کرد پیدا

4 شدم موی و فرو رفتم به رویش همانم خارخاری کرد پیدا

1 بیم است که سودایت دیوانه کند ما را در شهر به بدنامی افسانه کند ما را

2 بهر تو ز عقل و دین بیگانه شدم آری ترسم که غمت از جان بیگانه کند ما را

3 در هجر چنان گشتم ناچیز که گر خواهد زلفت به سر یک مو در شانه کند ما را

4 زان سلسله گیسو منشور نجاتم ده زان پیش که زنجیرت دیوانه کند ما را

1 مرا دردیست اندر دل که درمان نیستش یارا من و دردت، چو تو درمان نمی خواهی دل ما را

2 منم امروز، و صحرایی و آب ناخوش از دیده چو مجنون آب خوش هرگز ندادی وحش صحرا را

3 شبت خوش باد و خواب مستیت سلطان و من هم خوش شبی گر چه نیاری یاد بیداران شبها را

4 ز عشق ننهد کس که بهر غرقه کردن عیب نتوان کرد دریا را

1 چنانی در نظر نظارگان را که رونق بشکنی مه پارگان را

2 چنان نالان همی گردم به کویت که دل خون می شود نظارگان را

3 تو در خواب خوش و من بی تو هر شب شمارم تا سحر سیارگان را

4 زبس کاین رنج من به می نگردد ز من بگرفته دل غمخوارگان را

1 صد هزاران آفرین جان آفرین پاک را کافرید از آب و گل سروی چو تو چالاک را

2 تلخ می گویی و من می بینمت از دور و بس زهر کی آید فرو، گر ننگرم تریاک را

3 غنچه دل ته به ته بی گلرخان خونست از آنک بوستان زندان نماید، مردم غمناک را

4 چون ترا بینم، هم از چشم خودم در رشک، از آنک بوستان زندان نماید، مردم غمناک را

1 چو بگشایی لب شکر شکن را لبا لب در شکرگیری سخن را

2 لبت گوید دلیری کن به بوسی مرا زهره نباشد، صد چو من را

3 به دل آتش زدی و می دمی دم بخواهی سوخت جان ممتحن را

4 شدی در بوستان روزی به گل گشت نمودی روی خوبان چمن را