غزلیات کمال خجندی

1 از پیش من آن شوخ چه تعجیل کنان رفت دل نعره بر آورد که جان رفت و روان رفت

2 گر خامه براند گذری پهلو نامش در نامه نویسید که سر رفت و روان رفت

3 پروانه که مرد از غم روئی به سر خاک شمعش مفروزید که با سوز نهان رفت

4 از دید. گر از سودن پایش نرود نور سودی نکند دیده که نورش به زبان رفت

1 شب سوی ما هوس آمدن است آن مه را دیدهها پاک بروبید به مژگان ره را

2 تا تو بر گوشه نشینان گذری چشم و مژه آب و جاروب زده صومعه و خانقه را

3 بچه منصوبه ندانیم بریمت به وثاق تو شهی می توان برد به بازی شه را

4 جان ما بیش مسوزان چو بر آوردی خط دود برخاست منه بر سر آتش که را

1 رفتم از دست من بی سر و پا را دریاب پادشاهی ز سر لطف گدا را دریاب

2 بی گل وصل دل آزرده شد از خار فراق بلیل خسته بی برگ و نوا را دریاب

3 بر درت دیر به دیری که روم گر به رقیب که با عاشق دیرینه ما را دریاب

4 زیر لب این همه دشنام دعاگو چه کنی لطف کن بوسی و مقصود دعا را دریاب

1 دلم رفته و گم شد در آن کو مرا توان یافت گر اوست دلجو مرا

2 صبا آمد و رفت عقلم به باد ز زلف که آورد این بو مرا

3 رقیبش بدم گفت و دانست راست دریغا ندانست نیکو مرا

4 مرا عاقبت خواهد آن غمزه کشت چنین گر نباشد بکش گو مرا

1 آن رخ از مه خجسته فال تراست لب ز کوثر بی زلال تر است

2 زان سر زلف چون پر طاوس مرغ جانم شکسته بال نر است

3 ازو کی رسد به دانه خال که ز موری ضعیف حال تر است

4 سر سودائیان به خاک رهش از سر زلف پایمال تر است

1 در چمن می رفت ذکر قامت دلدار ما سرو دامن بر زد و آمد به بستان راست پا

2 تا چرا پیراهن اول آن تن نازک بسود می کند از غیرت آن در برش گرمی قبا

3 ما نکو دانیم شکر نعمت و حق نمک زیر آن لب از تو یک دشنام و از ما صد دعا

4 گفته ای دستت برم گر مرحبا خواهی زمن گر بدان ساعد کشی تیغت هزارت مرحبا

1 ای به جان عاشقان خریدارت غمزها نیز کرده بازارت

2 گر کنی قصد کشتن یاران در چنین کارها منم بارت

3 تا تو آرام جان ز ما رفتی رفت آرام جان ز رفتارت

4 نیم کشته شدم به یک دیدن کاشکی دیدمی دگر بارت

1 آن شوخ که رفت از بر ما باز کجا رفت دور از نظر اهل وفا باز کجا رفت

2 جان تازه کنان بر سر بالین ضعیفان نا آمده چون باد صبا باز کجا رفت

3 درد دل رنجور مرا زان لب جانبخش تا راده بشارت به شفا باز کجا رفت

4 آن شاه کزو خانه دل شاه نشین بود از کلبه احزان گدا باز کجا رفت

1 از آن لب شنیدن حکایت خوش است سخن های شیرین به غایت خوش است

2 به ابرو رخش آیت حسن خواند که خواندن به محراب آیت خوش است

3 نیاید ز تو خوب جور و ستم که از خوب لطف و عنایت خوش است

4 سر کوی تو خوشتر است از بهشت زهر روستائی ولایت خوش است

1 مکش بر هر دلی تیر و مکش باز از حسد ما را کزان مژگان رصد ناوک صد ویک می رسد ما را

2 به هجران جنگها داریم بیزلف و دهان تو از آن میم ودر دال امروز می باید مدد ما را

3 رقیبا چند چون آب از تو باشه پای من لرزان را رها کن باغبان یک دم به پای سرو خود ما را

4 دل ما می کشد خطی که آمد جانب رویت همیشه جانب روی نکو دل می کشد ما را