غزلیات کمال خجندی

1 به ابروان تو زاهد چو چشم وا کرده را به گوشه محراب ها دعا کرده

2 خدنگ ناوک غم عضو عضو ما چندان که باز کرد: به هم نیغ او جدا کرده

3 بردن دل و دین خال را نشان داده بغارت سر و جان زلف را رها کرده

4 بترک جور و جفا وعدهها که داده مرا وفا نکره و گره کرده هم جفا کرده

1 بیروی او ز دیدهٔ بینا چه فایده رفتن به باغ بهر تماشا چه فایده

2 چون تشنه را ز حسرت او جان بلب رسید کردن لب فرات تمنا چه فایده

3 وزرحمتی که می رسد از رخ به خاک پاش آن شوخ را ز درد سرما چه فایده

4 زحمت مبین و رنج مبر ای طبیب من این درد عاشقیست مداوا چه فایده

1 عاشق کیست دلم باز نخواهم گفتن سر مونی بکس این راز نخواهم گفتن

2 وصف آن روی کز آسیب نظرهاست نهان پیش رندان نظر باز نخواهم گفتن

3 گر بپرسد ز من آن غمزه که خون نوکه ریخت هرگز این راز بغماز نخواهم گفتن

4 گله ناز و عتاب تو به آن ابرو و چشم کشی صد رهم از ناز نخواهم گفتن

1 آمد لب تو باز بصد نازه در سخن شیرین حکایتیست که گوید شکر سخن

2 حاجت بگفت نیست ترا چشم و غمزه هست گر میکنی بمردم صاحب نظر سخن

3 دیوار گوش دارد و اغیار نیز چشم ما چون کنیم با نوز بیرون در سخن

4 با گیسویت شبی که به پایان برم حدیث خواهم گرفت با سر زلفت ز سر سخن

1 بر درت بی آب شد اشکم ز بسیار آمدن بعد ازین خون خواهد از چشم گهربار آمدن

2 ای دل ار آهنگ آن در میکنی چون آه خویش باید از خود شد بدر آنگه بر بار آمدن

3 گر به صد بندم نگه دارند چون آب روان خواهم از شوق گلی گریان به گلزار آمدن

4 چون بدور رویش ای گل حسن نتوانی فروخت از چمن دامن کشان تا کی به بازار آمدن

1 در سر زنجیر زلف او من بی عقل و دین بار در پیچیدهام هذا جنون العاشقین

2 دی طبیب آمد به پرسش بر سر بالین من گفت بینم زحمت تو گفتمش زحمت مبین

3 پیش لب خال سیه را آن دو رخ گر جای داد سادگی باشد مگس را بر شکر کردن امین

4 چون روی ای نیر از آن ترکش روان منشین بخاک و به قد بار میمانی با بر جان نشین

1 میزند بر آتش دل جوش می آب اینچنین غم ز دلها میزداید باده ناب اینچنین

2 صید دلها می کند دلدار با نیر نگاه دلبران را باشد آری رسم ارعاب اینچنین

3 رخ متاب از دوستداران ای نگار سنگدل بین که از هجر رخت در گشته بی تاب اینچنین

4 هر شبی در خواب می بینم که سنگین دلتری باشد آری عادت بخت گرانخواب اینچنین

1 نداند قدر حسنت کس به از تو که خاک پای خود روبی به گیسو

2 شراب حسن پتوشی ز لبها در آید زلف از آن پیشت به زانو

3 از رویت مشتبه شد قبله بر خلق سوی محراب اشارت کن به ابرو

4 به من حلوای لب متمای گفتم اگر دست آورم در گردن تو

1 ای چو چشم خوش تو چشم کسی کم دیده شکر ننگ تو برتنگ شکر خندیده

2 وجهی از روی تو در دیده من خوشتر نیست ز آن سبب دیده من دیده ترا دردیده

3 دیده اهل نظر دیده بسی خوب و ترا بر سر جمله خوبان جهان بگزیده

4 من ز مهر رخ خوب تو ز خود بریدم از من سوخته بر قول عدو ببریده

1 ای رخ و زلف سیاه تو شب تیره و ماه مردم دیده که باشد؟ که کند در تو نگاه

2 مردم چشم تو ماتم زده عشاقند ورنه رنگ «مژه ها» بهر چه گردید سیاه

3 عاشق روی ترا برگ گل بستان نی بلبل باغ ارم میل ندارد به گیاه

4 گر نشان قدمت بر سرراهی یابم برنگیرم رخ اگر خاک شوم برسرراه