غزلیات کمال خجندی

1 آن دهان را بدو لب قند مکرر گفتم سخن مختصر خوب چو شگره گفتیم

2 عارضت را که شد از خال و خط آلوده به مشک پیش دل سوختگان شمع معتبر گفتیم

3 چون به وصف رخ تو روز شد امشب شب ما صفت زلف سیاهت شب دیگر گفتیم

4 دل ز مشکینی آن خال حدیثی میگفت چون به زلف تو رسید آن سخن از سر گفتیم

1 بی تو مرا خواب و خیال وصال آن همه خوابست به چشم و خیال

2 جانسوی بالای نو بیدله نرفت مرغ به بالا نرود جز به بال

3 حاجتم از روی نو یک دیدنست دور محل نظرست و سؤال

4 بر ورق گل قلم صنع را خوشتر از آن نقطه نیفتاد خال

1 پری به حسن و لطافت نداشت با همه حال هر آنچه در رخ تست ای مه خجسته جمال

2 نگار سرو قد گلعذار پسته دهن بت شکر لب بادام چشم مشکین خال

3 اگرچه ابروی خوبت به دلبری طاقت است بر آفتاب جمال تو هست جفت هلال

4 مرا امید وصال تو چون ز باد هواست نشان کوی تو میپرسم از نسیم شمال

1 ساقی بیار شیشه می تا به هم خوریم کز چرخ شیشه باز جگر خون چو ساغریم

2 کشتیست جام باده و غم بحر پر ز موج کشتی روانه ساز کزین ورطه بگذریم

3 مطرب طلب کنیم و به بزم آوریم چنگ ور چنگمان بدست نیاید نی آوریم

4 رند شرابخانه به سر می‌برد سبو ما هم بر آن سریم که با او به سر بریم

1 لاف رندی مزن ای زاهد پاکیزه خصال درد آن حال نداری به همین درة بنال

2 تو و مسئوری و سجاده و طاعت همه عمر ما و سی و نظربازی و رندی همه سال

3 ما نه آشفته نقشیم که در آب و گل است نظر پاک نباشد نگران بر خط و خال

4 هر کس از مائدة وصل نصیبی طلبید تا کرا بخت نشاند به سر خوان وصال

1 بار هر چند به ناحق طلبه آزارم گر ازوه باشدم آزار ز حق بیزارم

2 اگر اندیشه از حرمت خونم نکند به حق و حرمت باری که به آن هم بارم

3 با خیالش چو حکایت کنم از چشم پر آب گوش دارید که در می چکد از گفتارم

4 دل از آن روی چو مه روی به ایمان آورد ورنه میکرد ز زلفش هوس زنارم

1 اشک چو لعل ریزد آن لب مرا ز دیده در شیشه هرچه باشد از وی همان چکیده

2 باشد هنوز چشمم همچون مگس بر آن لب گر عنکبوت بینی بر خاک من تنیده

3 از آب بر کشیده صورتگر آن ورق را گلبرگ عارض تو هرجا که بر کشیده

4 سیب ذقن رسد خود با من چو دیدم آن رخ از آفتاب گردد هر میوه رسیده

1 عاشقی چیست مقیم در جانان بودن روی بر خاک در دوست به عزت سودن

2 ترک جان گفتن و از تیغ نچیدن روی سر قلم کردن و این راه بسر پیمودن

3 در غمش بودن و بستن دهن از جوهر راز در نو پیوستن و سر تو بکس نگشودن

4 باختن در خم چوگان سر زلف تو جان و آنگهی گوی سعادت زمان بر بودن

1 آتش دوری دل ما بر نتابد بیش ازین داغ هجران جان تنها برنتابد بیش ازین

2 تن که چون مونی شد از غم چنده بنمایم بدوست زحمت مو چشم بینا برنتابد بیش ازین

3 پیش بار سرو بالا آفتاب و ماه را دعوی خوبی به بالا برنتابد بیش ازین

4 همچو آب از لطف میتابد بر سیمین یار هیچ سرو سیمتن را برنتابد بیش ازین

1 سرو می ماند به قد یار من ز خاک پای سرو از آن رو شد چمن

2 می کنند از لطف خود با تو حدیث غنچه و سوسن زبان بین و دهن

3 گل ترا و او مرا یار عزیز صحبت بوسن به از صد پیرهن

4 زلف تو دائم رسن تابی کند تا کشد دلها از آن چاه ذقن