غزلیات کمال خجندی

1 رفت از دست من آن زیبانگاری چون کنم نیست در دسٹم عنان اختیاری چون کنم

2 در همه احوالم او بودی که بودی غمگسار این زمان جز غم ندارم غمگساری چون کنم

3 دوستان گویند هان تدبیر کار خویش کن من ز کار افتاده ام تدبیر کاری چون کنم

4 در میان ما حدیثی چون نرفت او را چه رفت هر یکی گوید حدیثی از کناری چون کنم

1 چون روز روشن است که ما رند و عاشقیم فکر نو می کنیم در آن دم که خامشیم

2 چون صبح در پرستش روی تو صادقیم ذکر تو میکنیم زمانی که ناطقیم

3 ما راست یک علاقه و آن عشق روی تست باقی ز هرچه فرض کنی بی علائقیم

4 رطب اللسان به شکر تو مانند سوسنیم فی چون گل دو روی در روی و منافقیم

1 من ز مهرت هر سحر کز سوز دل دم می‌زنم آتش جان در تو و خشک دو عالم می‌زنم

2 ای بت سنگین‌دل آخر سست‌پیمانی مکن با من مسکین که لاف عشق محکم می‌زنم

3 گر نمی‌بینم خیالت ساعتی در پیش خود خان و مانِ دیده را از گریه بر هم می‌زنم

4 آه جانم می‌کند راز دلم هر لحظه فاش من بدین گونه گناهش نیز هردم می‌زنم

1 صحبت عاشق و حبیب بهم فصل گل دان و عندلیب بهم

2 غم جگر ساخت قسمت من و دل هر دو خوردیم آن نصب بهم

3 به تفال قرآن تحسین است دیدن ناصح و ادیب بهم

4 بشکافند سقف مقصوره نعره واعظ و خطیب بهم

1 هوای وصل تو دارد غریق بحر فراق چو تشنه که به آب روان بود مشتاق

2 شنیده ام که سگم خوانده عفاک الله من قیر بدین هم ندارم استحقاق

3 هزار بار به گرد جهان مه و خورشید بر آمدند و نظیرت ندید در آفاق

4 اساس عقل بر افتاد تا به ابرو و چشم بنای حسن نهادی و بر کشیدی طاق

1 عشق تو داغ بندگی باز کشیده بر دلم نام و نشان مقبلی شد به غم تو حاصلم

2 پیش دو دیده قدر من بین که میان مردمان غیر خیال روی نو کی ننهد مقابلم

3 نیست عذاب خواندهای نامزد بهشتیان از نظرم مران چو شد خاک در تو منزلم

4 درد دلم طبیب گو زود مکن معالجت پرسش دیر دیر تو به ز شفای عاجلم

1 عید می آید و وقتست که در مه نگریم پرده برگی که از مه به تو مشتاق تریم

2 از جمال تو که عیدست و به همه ماند راست گر گماریم نظر بر به نو کج نظریم

3 هست در عید دگر کشتن ما فکر بعید پیش روی تو چه محتاج به عید دگریم

4 سر زلفت شب قدرست و غنیمت شب قدر یک شب آن عقد بگیریم و غنیمت شمریم

1 ترا بر دیده من جاست گفتم که این جوی و تو سروی راست گفتم

2 البت گفت از توأم جانست درخواست مرا از نست این درخواست گفتم

3 دهانت با دلم گفتا کجایی که پیدا نیستی، پیداست گفتم

4 ز من پرسید هرگز میکنی خواب نکردم این گنه شبهاست گفتم

1 مرا گویند باران کیست بار تو چرا گویم ز مهروبان کدامست اختیار نو چرا گویم

2 نشسته بر سر راه طلبکاری چو مشتاقان برای کیست چندین انتظار تو چرا گویم

3 نماند از خوردن غمهای تو نام و نشانی هم نگونی چیست نام غمگسار نو چرا گویم

4 رقیب ار گویدم کای بیخبر از کار و بار خود به من باری بگو تا چیست کار تو چرا گویم

1 شب که ز حسرت رخت چشم به ماه کرده ام سوخته ماه و زهره را سینه چو آه کرده ام

2 در خور تیغ دیده ام پیش تو فرق خویش را از تو به آفتاب اگر نیز نگاه کرده ام

3 گر چه ز خون کشتگان گشت رقیب سرخ روی باز منش به درد دل روی سیاه کرده ام

4 ناصع اگر به بینیم روی به خاک راه او هیچ مگوی کز تو به روی به راه کرده ام