گفتمش ماه پر است آن چهره گفتا پر مگو از کمال خجندی غزل 909
1. گفتمش ماه پر است آن چهره گفتا پر مگو
کز زمین تا آسمان فرق است از ما تا بدو
گفتم ملکی یا بشری؟ گفت که هر دو از کمال خجندی غزل 910
1. گفتم ملکی یا بشری؟ گفت که هر دو
کان نمکی یا شکری؟ گفت که هر دو
گفته‌ای از ما دلت بردار زنهار این مگو از کمال خجندی غزل 911
1. گفته‌ای از ما دلت بردار زنهار این مگو
جان من با آن لب و گفتار زنهار این مگو
ما به کلی طمع وصل بریدیم از تو از کمال خجندی غزل 912
1. ما به کلی طمع وصل بریدیم از تو
مرحبانی نزده دست کشیدیم از تو
نداند قدر حسنت کس به از تو از کمال خجندی غزل 913
1. نداند قدر حسنت کس به از تو
که خاک پای خود روبی به گیسو
آن عارض و رخسار و جبین هست در سه ماه از کمال خجندی غزل 914
1. آن عارض و رخسار و جبین هست در سه ماه
کز دیده نهائنده نهان کردمت آگاه
از فرقت نو هر دم خون بارم از دو دیده از کمال خجندی غزل 915
1. از فرقت نو هر دم خون بارم از دو دیده
گر دیدنت نباشد بیزارم از دو دیده
اشک چو لعل ریزد آن لب مرا ز دیده از کمال خجندی غزل 916
1. اشک چو لعل ریزد آن لب مرا ز دیده
در شیشه هرچه باشد از وی همان چکیده
ای از حدیث زلف توام بر زبان گره از کمال خجندی غزل 917
1. ای از حدیث زلف توام بر زبان گره
بگشای برقع از رخ و از زلف آن گره
ای با لب شیرین سخنت تلخ فتاده از کمال خجندی غزل 918
1. ای با لب شیرین سخنت تلخ فتاده
شد در همه خلق از نمکت شور زیاده
ای چو چشم خوش تو چشم کسی کم دیده از کمال خجندی غزل 919
1. ای چو چشم خوش تو چشم کسی کم دیده
شکر ننگ تو برتنگ شکر خندیده
ای خط مشکبار تو پیچیده گرد ماه از کمال خجندی غزل 920
1. ای خط مشکبار تو پیچیده گرد ماه
بر روی روز نقطه خالت شب سیاه