غزلیات کمال خجندی
1 طبیب عشق به خون گو بساز شربت عاشق که نیست در خور بیمار جز غذای موافق
2 از آن متاع که عاشق بیار خویش فرستد مراست جانی و آن نیز نیست تحفه لایق
3 رقیب سعی نماید چو غمزه نو بخونم بود موافق غماز فکر و رأی منافق
4 دلم به زلف تو چون پی برد به سر میانت که کس به ذهن پریشان نکرد فهم دقایق
1 سر زلف تو کرد آخر به سودایی گرفتارم که دیگر از پریشانی دمی سر بر نمی‌آرم
2 طبیب من علاجی کن به هر حالی که می‌دانی که پیش چشم تو میرم کزین اندیشه بیمارم
3 به علت برده ام بونی از آن افتاده در دیرم به زلفت بسته‌ام عهدی از آن دربند زنارم
4 به شوق چشم جادویت به ذوق طاق ابرویت گهی در گوشه مجد گهی در کنج خمارم
1 گر چشم شوخ نست به عاشق کشی مثل در حلقها ز دور و تسلسل فند جدل
2 دل ز آنچه گفت در دهشت هسته جای نطق لیکن چه حاصل است ز علم بلا عمل
3 با کام پر شکر مگسی انگبین ز دور ما بر تو عاشقیم به حمدالله از ازل
4 عشاق را چو حسن بتان است قبله گاه شرمنده شد چو آن سخنی بود بی حمل
1 ترا در دل وفا باشد چه دانم ز خوبان این کرا باشد چه دانم
2 فکندی وصل خود با روز دیگر پس از مردن دوا باشد چه دانم
3 بکش گفتم مرا گفتی روا نیست چنین کشتن روا باشد چه دانم
4 دعا ناگفته داری نسد دشنام عطا پیش از دعا باشد چه دانم
1 گفت بار از غیر ما پوشان نظر گفتم به چشم وآنگهی دزدیده در ما می‌نگر گفتم به چشم
2 گفت اگر یابی نشان پای ما بر خاک راه برفشان آنجا به دامن‌ها گهر گفتم به چشم
3 گفت اگر بر آستانم آب خواهی زد ز اشک هم به مژگانت بروب آن خاک در گفتم به چشم
4 گفت اگر سر در بیابان غمم خواهی نهاد تشنگان را مژده از ما بر گفتم به چشم
1 ما به سودای تو دامن ز جهان در چیدیم محنت عشق تو بر راحت جان بگزیدیم
2 پیش از آن دم که نبود از دل و جان آثاری در میان دل و جان مهر تو می ورزیدیم
3 تا بغایت دل و جان مهر تو میورزیدیم در بروی همه بستیم چو رویت دیدیم
4 خلق در عشق تو بروجه نصیحت ما را هرچه گفتند شنیدیم ولی نشنیدیم
1 نیست کس را به حسن روی تو قیل چه توان گفت روشن است دلیل
2 با لیت چشم را مضایقه چیست م ت کی دیده به نقل بخیل
3 می کشد سر ز خاک پای تو زلف راست است این سخن که کل طویل
4 دل سنگین تو به جانب مهر نکند با هزار جر ثقیل
1 من ز غمت خرم و به یاد تو شادم درد تو دارم که هیچ درد مبادم
2 تا ورق روی تو مطالعه کردم هرچه بخواندم همه برفت ز یادم
3 قصه سوز درون خویش بمردم مردم و چون شمع در میان ننهادم
4 تا نبرد بوئی از تو باد صبا نیز از دل پرخون چو غنچه لب نگشادم
1 ما لبت را نمک، شوان ملاحت خوانیم خال مشکین ترا دانه دلها دانیم
2 در وفاداری و دلدادگی و جانبازی آنچه گویند در این باره دو صد چندانیم
3 از جدائی همه دم هست شکایت ما را بینی ار با دل پردرد چوئی نالائیم
4 با دلی پاکز آلایش و با صدق و صفا جان به کف بهر نثار قدم جانانیم
1 سحر خروش کنان بر درت گذر کردیم ز حال خود سگ کوی ترا خبر کردیم
2 میان ما و سگانت خصومتی گر بود بر آستان نو دوشینه سر به سر کردیم
3 رخی که بود برابر به خاک ره ما را ز کیمیای غمت کار او چو زر کردیم
4 اگرچه شمع به روی تو خیرگیها کرد به بینی که بر سر جمعش چه گونه بر کردیم