غزلیات کمال خجندی

1 چه رنجم از تو گر کشتی به نازم که نازت عمر نو بخشید بازم

2 چو کارم جز بریدن نیست از خویش چرا باشد ز تیغت احترازم

3 طبیبی شربت من گر نسازی از قند به به خون دل بسازم

4 ز ابرویت چو رو آرم به محراب سر زلفت بود عقد نمازم

1 از لب او تاخیری بافتیم آب حیات دگری یافتیم

2 گرچه بجستن دهنش کس نیافت ما لب او را شکری یافتیم

3 از پس چندین طلبه آن شوخ را کیته وری فتنه گری بافیم

4 بر دل ما گرچه زد از غمزه تیر نیست شکایت نظری بافتیم

1 باز در عشق یکی دل به غلامی دادم خواجه را گو که بیاید به مبارکبادم

2 بنده را از تو چه جای گله، آزادیهاست هست جای گله وقتی که کنی آزادم

3 تو چه شاخ گلی و بی تو مرا رخ شده زرد منم آن برگ که از شاخ جدا افتادم

4 بر فلک ناله من گوش ملایک کر ساخت آه اگر در دل شبها شنوی فریادم

1 عمریست که از خلوته در میکده مسئوریم شب مست و سحر گاهان چون چشم تو مخموریم

2 کس بوی ریا نشنید از خرفة ما رندان چون دور به صد فرسنگ از زاهد مغروریم

3 پی برده بکوی تو تا بافت بوی تو آسوده به روی تو از جنت و از حوریم

4 حیران جمال نو ما سوختگان یک یک پروانه آن شمعیم مستغرق آن نوریم

1 بحمدالله که دیگر بر روی دوستان دیدم چو بلبل می‌کنم مسنی که باغ و بوستان دیدم

2 من آن مرغ خوش الحانم که بیرون از قفس خود را به اقبال بهار ایمن ز تشویش خزان دیدم

3 فلک گر تافت روی مهر و بر گردید از یاری فراموشم شد آن، هر دو چو یار مهربان دیدم

4 شب قدری که می جستم به خواب و روز نوروزی چو آن رو دیدم و آن موهمین دیدم همان دیدم

1 ای ورق گل بهشت از رخ نازکت خجل لعل لب تو غنچه را کرده به خنده منفعل

2 تا نگرفت از رخت نسخة مصور صبا صورت گل به هو ورق بر نکشه از آب و گل

3 من به هوای قامتت عمر دراز یافتم زانکه همیشه کرده ام کسب هوای معتدل

4 بر درت آتش دلم رفت و بر گرفت دان گر نرود به گرد آن آب دو دیده متصل

1 دل گرفت از بتان به رویم راست گویم دروغ میگویم

2 مستم از بوی عنبرین مویان نیست هشیار بک سر مویم

3 میکنم زآن لب و دهان پرسش عاشقم نقل و باده میجویم

4 نام آن لب چو میبرم به زبان لب به آب حیات میشویم

1 گر تو سر خواهی ز من سر با تو ببارم به چشم سر چه باشد هرچه دارم در نظر آرم به چشم

2 گفته بردار از خاک در ما روی خویش گرچه گردست آن نه رو آن گرد بردارم به چشم

3 گفته نظاره رویم به چشم من گذار چون نوع چشم دیگری غم نیست بگذارم به چشم

4 گفته از دور به شمر عقدهای زلف من گرچه بی انگشت دشوارست بشمارم به چشم

1 را که هست ز ساعد در آستین پرسیم به پول کهنه نیرزند مفلسان قدیم

2 در بنیم نشانم من غریب ز چشم ترحمی نکنی هیچ پر غریب و بتیم

3 خط تو سوخت بر آتش هزار دفتر علم ندانمت ز که این خط گرفته تعلیم

4 به درد عشق تو عشرت همین بود که مرا شراب خون دل و غم حریف و غصه ندیم

1 من و درد تو آنگه باد مرهم نباشد این قدر دردی مرا هم

2 حدیثم از کم و افزون جز این نیست که افزون باد این درد و دوا کم

3 به خون ریزم اجازت چیست گفتی اجازت اینه که بسم الله همین دم

4 نه بینم هرگز آن روزی که بی دوست به بینم سینه بی غم دیده بینم غم