دل که میرفت ز خود چون نرود از کمال خجندی غزل 849
1. دل که میرفت ز خود چون نرود باز چنین
چشم و ابروی ترا شیوه چنان ناز چنین
دلم را صبر ممکن نیست از روی از کمال خجندی غزل 850
1. دلم را صبر ممکن نیست از روی نکو کردن
ولی گر اینچنین باشد نشاید عیب او کردن
دل من عاشق باریست که گفتن از کمال خجندی غزل 851
1. دل من عاشق باریست که گفتن نتوان
روز و شب در پی کاریست که گفتن نتوان
دل نثار زلف جانان کرد جان از کمال خجندی غزل 852
1. دل نثار زلف جانان کرد جان خویشتن
جان دهد مرغ از برای آشیان خویشتن
دوستان مرحمتی بر دل بیچاره از کمال خجندی غزل 853
1. دوستان مرحمتی بر دل بیچاره من
که برفت از بر من بار ستمکاره من
راز عشقت ز دل آمد به زبان از کمال خجندی غزل 854
1. راز عشقت ز دل آمد به زبان
مهر در ذره نهفتن نتوان
روی او از زلف دیدن می توان از کمال خجندی غزل 855
1. روی او از زلف دیدن می توان
گل شب مهتابه چیدن می توان
زلف بر دوش آن پری در ماهتاب از کمال خجندی غزل 856
1. زلف بر دوش آن پری در ماهتاب آمد برون
گونیا از سوی چین صد آفتاب آمد برون
ز نشاط و عیش بادا لب تو همیشه از کمال خجندی غزل 857
1. ز نشاط و عیش بادا لب تو همیشه خندان
شکرست آن نه لب‌ها گهرست آن نه دندان
زیر پا دامن کشان زلف دوتای از کمال خجندی غزل 858
1. زیر پا دامن کشان زلف دوتای او ببین
بر زمین افتاده چندین سر برای او ببین
سرو می ماند به قد یار من از کمال خجندی غزل 859
1. سرو می ماند به قد یار من
ز خاک پای سرو از آن رو شد چمن
سوخت به داغ غم چنان دل که از کمال خجندی غزل 860
1. سوخت به داغ غم چنان دل که نماند ازو نشان
پیش من آدمی نشین آتش جان من نشان