غزلیات کمال خجندی

1 من دل خسته به درد تو دوا یافته ام رنج ها دیده و امروز شفا یافته ام

2 مرده با درد تو و زندهٔ جاوید شده شده در عشق تو فانی و بقا یافته ام

3 کرده اند اهل نظر خاک درم سرمه چشم من خاکی نظر لطف تو تا بافته ام

4 رفته ام بر اثر باد به بویت همه عمر خاک کوی تو نه از باد هوا یافته ام

1 رحمت آری و کنی چاره این درد نهانم گر بدانی که ز هجر تو چسان میگذرانم

2 چند در کوی تو بربوی تو برخاک نشینم آتش سینه به آب مژه تا چند نشانم

3 در کمند خودم آوردی و چون نیر بجستی کی کمان ابروی من بر نو به این بود گمانم

4 روی زردم نگر و روی گردان که نشاید اشک من بین و چو اشک از نظر خویش مرانم

1 گر به میخانه حریف می و شاهد باشم به که در صومعه بنشینم و عابد باشم

2 وقت آن شد که اقامت به خرابات کنم تا به کی معتکف گوشه مسجد باشم

3 دامن پیر مغان گر فتد این بار بدست من سرگشته چرا طالب مرشد باشم

4 سال ها بر در میخانه نشینم به از آن ک ه ازین گوشه نشینان مقلد باشم

1 سر که بر پای تو بنهادم از آن بردارم تا بدین جرم و خطا جان به غرامت آرم

2 بعد ازین رخ بنهم بر کف پای تو نه چشم رخ گلبرگ بخار مژه چند آزارم

3 چون شود بیبر کت هرچه شمارند آن را بوسهائی که بر آن پای زنم نشمارم

4 دزد در خواب برد رخت عجب چون دزدید دلم آن مه که ز عشقش همه شب بیدارم

1 ما با غم تو خرم و آسوده خاطربم زآن لب به کام ما شکری نی و شاکریم

2 غایب نه ز چشم جهان بین ما چو نور ا نو حاضری همیشه و ما با تو ناظریم

3 نظارگی به حیرته از آن صورتست و ما حیران جان نگاری کلک مصوریم

4 زآن دم که نام جام بر آن لب نهاده اند آن را که نیست معتقد باده منکریم

1 قراری کرده ام با خود که چون در پیش بار افتم به خاک پای او بی خود بغلطم بی قرار افتم

2 مرا گویند چون بینی ز دورش بی خبر افتی دو چشمم چار شد. تا کی به آن مهوش دچار افتم

3 بدان سودا که از باغ جمال او برم بونی چو زلفش گاه در گلشن گهی در لاله زار افتم

4 سرو جان گرامی چون ندارد پیش او قربی چو اینها پیش او ریزم ز رویش شرمسار افتم

1 ای رایت جمال تو نقش نگین دل عشقت نهاده داغ جفا بر جبین دل

2 خلوتسرای عشق تو دارالامان جان مشکل گشای سر تو روح الامین دل

3 در دامن وصال تو خواهم که ریختن نقد وجود خویشتن از آستین دل

4 یارب چه تیره میشودم روز زندگی زیرا که نیست صبح وصالت قرین دل

1 من برین در بندهام تا زنده ام تا چنینم بنده پایبندام

2 گفته ریزم همین دم خون نو بی همین ار زنده ام ارزنده ام

3 مردم از گریه به اندوه نوی مژده ام گوی و بکش از خنده ام

4 طالع فرخندهام دیدار تست آفرین بر طالع فرخنده ام

1 دل ز چشم او به نازی مست شد بی خویش هم ناز خود گو بیش کن تا میرمش زین بیش هم

2 چون به آن قانع نشد کز غمزه دلها ریش ساخت میفشان گر از لب خندان نمک ریش هم

3 سرزنش در عشق او دل را بدان ماند که ریش پر بود از درد و بر سر میزنندش نیش هم

4 خاک پای او ندیده گفته بودم نونباست نیکبودست آن نظر دیدم به چشم خویش هم

1 ما رند و قلندر صفت و عاشق و مستیم معذور توان داشت اگر توبه شکستیم

2 با هیچ کسی کار نداریم درین ملک ما را بگذارید درین حال که هستیم

3 آن عاقل دنیا طلب ار جاه پرستد شک نیست که ما عاشق و دیوانه و مستیم

4 گر نوش کند جرعه از جام محبت آنگاه بداند که چرا بی خود و مستیم