غزلیات کمال خجندی

1 هر کسی در سر ازینگونه هوسها دارند که چوما چشم بقین و دل دانا دارند

2 شیوه اهل صفا هیچ ندانسته هنوز خویشتن را همه صوفی وش و رعنا دارند

3 قول ایشان همه این کاهل یقینیم و شناخت به خدا گر سر مونی خود از ینها دارند

4 محسن نشناخته و درد ندانسته که چیست هوس زیبا دارند

1 دل مسکین که می بینی ازینسان بی زر و زورش به کوی میکده کردند خوبان مفلس و عورش

2 شراب لعل می نوش من از جام زمرد گون ا س ت که زاهد افعی وقت است و میسازم بدین کورش

3 به قصد جام ما در دست دارد سنگها بارب رسد نماند محتسب وآنها بماند بر سر گورش

4 از حال رفتگان ما مگر با ما دگر ساقی که سازد بادة تلخ تو آب دیده ده شورش

1 دلا نسیم عنایت وزید حاضر باش رسید مژده که دلبر رسید حاضر باش

2 به خفته شب محنت برو خبر برسان بگو که صبح سعادت دمید حاضر باش

3 ز خاک پاش غباری کز آن طرف برخاست به دیده روشننی شد پدید حاضر باش

4 ز جام وصل از آن قطرهها که جان افزاست به کام جان تو خواهد چکید حاضر باش

1 ای به زلف از شیروان عبارتر طره از تو تو ازو طرار تر

2 ابرونی داری و چشم و غمزه ای هر یکی از دیگری خونخوار تر

3 تو ازو طرارتر یکدگر خونخوارتر حقه بازی نیست شیرین کارتر نیست

4 در همه شهر از دهان تنگ تو بر من کار ازین دشوارتر

1 آن ترک مست بین که چها می کند دگر هرگز وفا نکرد و جفا می کند دگر

2 چشمش که کافریست چه کافر که عین کفر آهنگ و عزم کشتن ما می کند دگر

3 باد صبا بشوق ز دست خیال او پیراهنی که داشت قبا می کند دگر

4 زنهار ازین زمانه بیدادگر مرا کز بار و شهر خویش جدا می کند دگر

1 دریغ از جورت آمد وز جفا نیز که با من آن نمی داری روا نیز

2 تو دشنامم دهی بهتر که غیری بخواند رحمتم گویده دعا نیز

3 چه صیدم من که یکبارم بفتراک نمی بندی نمی سازی رها نیز

4 هنوز اندر سرم مهر تو باشد اگر از خاک من روید گیا نیز

1 هر که در راه تو اول قدم از خویش برید هم به اول قدم آنجا که می خواست رسید

2 هیچکس بانو نیاویخت که از خود نگریخت میچکس باهنر نپیوست که از خود نبرید

3 به طلب کس خبری هم اثری از تو نیافت بی طلب نیز نشانت به شنید و نه بدید

4 همه با ناله و آهند چه هشیار چه مست همه با حسرت و دردند چه پیر و چه مرید

1 کجا کنند به نیغ از تو عاشقان اعراض ز شمع باری پروانه کی برد مقراض

2 بیا که بر تو کم عرض سوز و در نهان که از طبیب نپوشند خستگان امراض

3 به لعل و در نکند نسبت آن لب و دندان که لطف جواهر شناسد از اعراض

4 دل کدام ریاضت بود قوی تر از آن تو مستعد نظر شو کمال و قابل فیض

1 کسی که دل طرف زلف یار میکشدش اگر فکند در آن حلقه دست می رسدش

2 رخ تو سوخت به خط جان و دودها برخاست دگر ز خال معنبر چه داغ مینهدش

3 کمند موی تو افتاده در قفا چه نکوست چو نیک بود کسی در قفا نگفت بدش

4 تو صیدگبر و رها کن به دیگری که کشد که زنده تر شود ار می کشی به دست خودش

1 کسی که دوست ندارد ز جان ندارد حظ که جسم دور ز جان از جهان ندارد حظ

2 حظر چو کوثر است به خلد آب خضر در ظلمات رواست گر لب ما زان دهان ندارد حظ

3 چه رنگ از رخ خوبان رقیب را جز جنگ که باغبان ز گل و گلستان ندارد حظ

4 نکرده زلف به کف زآن ذقن چه بهره برم که تشنه از چَهْ بی‌ریسمان ندارد حظ