غزلیات کمال خجندی

1 سیری نبود از لب شیرین تو کس را کس سیر ندید از شکر ناب مگس را

2 نالان بر سر کوی تو آییم که ذوقی است در قافله کعبه روان بانگ جرس را

3 با صبح بگویید که بیوقت مزن دم امشب شب وصل است نگه دار نفس را

4 زلف تو که شبرو شده زو زاهد و عابد از خرقه پشمینه غنی ساخت عسس را

1 چشمت به غمزه کشن من بیگناه را خود زلف را چه گویم و خال سیاه را

2 با آه و روی زرد ز خالت شدیم دور باد آمد و ز دانه جدا کرد کاه را

3 مردم ز مه حساب گرفتند سالها نگرفت در حساب جمال تو ماه را

4 جوهر که قیمتی است کشندش به احتیاط من هم به دیده می کشم آن خاک راه را

1 چشم و ابروی تو گویند که در مذهب ما حق بود کشتن عشاق و علیه الفتوی

2 با رقیب ار بسر من تو شبیخون آری او میا گو بسر من همه وقتی تو بیا

3 مثل است اینکه بود مردن با یاران عید کشت غم وامق و مجنون تو بکش نیز مرا

4 هر چه خواهم من از آن لب تو بلا دفع کنی بخششی کن به گدایی که کند دفع بلا

1 حال درد خود محب هرگز نگوید با طبیب سخت بیدردی بود نالیدن از درد حبیب

2 بوسه بر پای سگ کوی تو خواهم زد شبی تا بشویم لب که بوسیدم به آن دست رقیب

3 ای که خواهی دادبخش غم به مسکینان خویش چون منت مسکین ترم اول به من در آن نصیب

4 گفته بودی بر دلت خواهم زدن نیر دگر بارب این دولت چه خوش بودی که بودی عنقریب

1 بی غمت شاد مباد این دل غم پرور ما غمخور ای دل که بجز غم نبود در خور ما

2 دردمندیم و خبر می دهد از سوز درون دهن خشک و لب تشنه و چشم تر ما

3 مفلسانیم که در دولت سودای غمت حاصل هر دو جهان هیچ نیرزد بر ما

4 گر تو در مجمره غم دل ما سوزانی همچنان بوی تو یابند ز خاکستر ما

1 گر بری چون سر زلف این دل سودایی را با پای بوس تو کشد این دل شیدایی را

2 من ازین در نروم زانکه بجانی نرسد هیچ‌کاری به طلب عاشق هر جایی را

3 روی ننموده گرفتم که روی از بر ما به کجا می‌بری این خوبی و زیبایی را

4 چه ورنها که کهن کرد به دفتر گل سرخ تا بیاموخت ز رویت چمن‌آرایی را

1 مست عشقم ز خرابات میارید مرا تا ابد بر در میخانه گذارید مرا

2 باده پاک روان پیش من آرید دمی آخر از پاکروان چند شمارید مرا

3 من که امروز ز تسبیح به استغفارم پیش در صومعه مهجور مدارید مرا

4 دلم از زلف بتان سلسله دارد بر پای تا که از حلقه رندان بدر آرید مرا

1 دل می کشد به داغ تو هر لحظه سینه را داغی بکش به سینه غلام کمینه را

2 زینسان که مشک زلف ترا سر نهاده است گردن کشی چراست به تو عنبرینه را

3 ترسم بر ابروی تو نهادن دل ضعیف کز طاقها شکست فتد آبگینه را

4 خال رخت ز بنده بدزدید عقل و دین شب با چراغ یافت متاع بهینه را

1 چشمت از گوشه تقوا بدر آورد مرا مست و غلطان سوی اهل نظر آورد مرا

2 خرقه ارزق من باز به می گلگون شد عشق هر دم به دگر رنگ برآورد مرا

3 داده پیش از دگران جام میم پیر مغان آن تهی ناشده جام دگر آورد مرا

4 باده هر چند که خوردم به لبش تشنه ترم تشنگی نقل و شکر بیشتر آورد مرا

1 ای روشنی از روی تو چشم نگران را این روشنی چشم مبادا دگران را

2 یا حسن تو و ناز تو سوزی و نیازی جان نگران را دل صاحب نظران را

3 زاهد ز تو پوشد نظر و عقل فروشد آن بی خبران را نگر این بی بصران را

4 از پیش من آن جان جهان را گذرانید تا خوش گذرانیم جهان گذران را