غزلیات کمال خجندی

1 طریق عشق میورزی رها کن دین و دنیا را خلاص خویش میجوئی مجر ناموس و دعوا را

2 به نور عقل نتوان رفت راه عشق ای عاقل زمجنون پرس اگر داری طریق حی لیلا را

3 زآه سینه عشاق ظلمانی شود روضه اگر در روضه بنمانی به ما نور تجلا را

4 هوای سرو بالای تو دارد راستی ور نی برای همه دوزخ برند از روضه طوبا را

1 کردند ید آن زلف و رخ دلهای بی آرام را بهر شکار بلبلان بر گل نهادی دام را

2 پیش گل اندام تو دارد گل اندامی ولی لطفی نباشد آنچنان اندام بی اندام را

3 ساقی رسید ایام گل خالیست از می جام مل آن به که در دوری چنین خالی نداری جام را

4 گفتی دهیمن عاقبت می از کف سیمین خود جان سرختی تا کی دهی این وعده های خام را

1 کعبه کویش مراد است این دل آواره را با مراد دل رسان بارب من بیچاره را

2 دل دران کو رفت و شد آواره من هم می روم تا ازان آواره تر سازم دل آواره را

3 در میان خار و خارا گر تونی همراه من گل شناسم خار را دیبا شمارم خاره را

4 گر از آن دامن باین درویش اصلی می رسد پاره ای می دوختم این جان پاره پاره را

1 گر به جستن باف گشتی یار ما غیر جویانی نبودی کار ما

2 گر شدی دیدار او دیدن به خواب خواب جستی دیده بیدار ما

3 گر به داغش سینه زخمی بافتی یافتی مرهم دل افگار ما

4 کس دوای ما و درد ما نیافت چند می جوید طبیب آزار ما

1 گر بر در او سودمی رخسار گرد آلود را آسوده خاطر کردمی این جان غم فرسود را

2 خاکی که نعلین نو سود از دیده دارم دوست تر از مایه آری دوست دارند مردم سود را

3 سهل است اگر خال لبت سوزد به داغ غم دلم از بهر حلوا می توان بردن جفای دود را

4 گوش ایاز از ناله بی طاقتان گردد گران بر پشت پیلان گر نهی بار دل محمود را

1 گر بری چون سر زلف این دل سودایی را با پای بوس تو کشد این دل شیدایی را

2 من ازین در نروم زانکه بجانی نرسد هیچ‌کاری به طلب عاشق هر جایی را

3 روی ننموده گرفتم که روی از بر ما به کجا می‌بری این خوبی و زیبایی را

4 چه ورنها که کهن کرد به دفتر گل سرخ تا بیاموخت ز رویت چمن‌آرایی را

1 ما را به عشق می کند ارشاد پیر ما داند که زاهدی نبود دلپذیر ما

2 دل جای مهر تست چه پنهان کنیم راز چون روشن است پیش تو ما فی الضمیر ما

3 جان میدهیم تحفه به باد و نمی برد خجلت برد مگر ز متاع حقیر ما

4 در حسن و حسن عهد نیابیم سالها هم ما نظیر آن به و هم او نظیر ما

1 مست عشقم ز خرابات میارید مرا تا ابد بر در میخانه گذارید مرا

2 باده پاک روان پیش من آرید دمی آخر از پاکروان چند شمارید مرا

3 من که امروز ز تسبیح به استغفارم پیش در صومعه مهجور مدارید مرا

4 دلم از زلف بتان سلسله دارد بر پای تا که از حلقه رندان بدر آرید مرا

1 مکش بر هر دلی تیر و مکش باز از حسد ما را کزان مژگان رصد ناوک صد ویک می رسد ما را

2 به هجران جنگها داریم بیزلف و دهان تو از آن میم ودر دال امروز می باید مدد ما را

3 رقیبا چند چون آب از تو باشه پای من لرزان را رها کن باغبان یک دم به پای سرو خود ما را

4 دل ما می کشد خطی که آمد جانب رویت همیشه جانب روی نکو دل می کشد ما را

1 یار بگزید بی وفایی را رفت و ببرید آشنانی را

2 همه غمها جدا جدا بکشم جز غم و غصه جدانی را

3 شنی لله مرا ز روی نکوست من نکو می کنم گدایی را

4 خانه را گر نبات از نو چراغ چکند دیده روشنائی را