غزلیات کمال خجندی

1 چشم تو از حد می برد با عاشقان بیداد را از ناله مرغان چه غم آن دل سیه صیاد را

2 مردم به دور روی تو در گریه اند از آه من شرطست باران ریختن در موسم گل باد را

3 گفتی ز بنیاد افکنم آن را که بر من دل نهد گر جرم این باشد نخست از من بنه بنیاد را

4 حاشا که از غم های تو من بنده باشم در گله هست از غمت آزادگی هم بنده هم آزاد را

1 چشم و ابروی تو گویند که در مذهب ما حق بود کشتن عشاق و علیه الفتوی

2 با رقیب ار بسر من تو شبیخون آری او میا گو بسر من همه وقتی تو بیا

3 مثل است اینکه بود مردن با یاران عید کشت غم وامق و مجنون تو بکش نیز مرا

4 هر چه خواهم من از آن لب تو بلا دفع کنی بخششی کن به گدایی که کند دفع بلا

1 چو زلف تو بود از تکبر دوتا به بادی بیفتاد مسکین ز پا

2 گشودن ز زلفت گره مشکل است درین شیوه مو می شکافد صبا

3 بکش دامن حسن چون گل ز ناز که بر قد تو دوختند این قبا

4 کس آن خاک ره جز به مژگان نرفت به چشم از پی آن رود توتیا

1 چه رها کنی به شوخی سر زلف دلربا را که ازو بهم برآری همه وقت حلقه ها را

2 به دوصد ادب برآن در چو خطاست برگذشتن حرکات نامناسب ز چه رو بود صبا را

3 نشود ز گرد فتنه سر کوی دوست خالی بدو زلف اگر بروبد همه عمر خاک پا را

4 شب و روز غیر دردی نخورم بر آستانت که دوای خوبرویان نرسد من گدا را

1 حلال باد می خلد و حور زاهد را که واگذاشت به رندان شراب و شاهد را

2 مبر ز گردن صوفی قلاده تسبیح گذار تا ببرد گردن مقلد را

3 ز فکر و ذکر و ریاضت دماغ را خلل است بگیر جام و بمان فکرهای فاسد را

4 برغم زاهد خود بین چو می کشم از جام به آبگینه کشم میل چشم حاسد را

1 دام دلهاست زلف دلبر ما خوانمش دام ظله ابدا

2 صید از آن دام زلف چو بجهد زآنکه دامی است پیچ پیچ و دوتا

3 تا جدا ساختی ز بند دو زلف دل من ساختی ز بند جدا

4 گه کشم ناز و گه کشم زلفت بنگر کز تو می کشیم چها

1 در چمن می رفت ذکر قامت دلدار ما سرو دامن بر زد و آمد به بستان راست پا

2 تا چرا پیراهن اول آن تن نازک بسود می کند از غیرت آن در برش گرمی قبا

3 ما نکو دانیم شکر نعمت و حق نمک زیر آن لب از تو یک دشنام و از ما صد دعا

4 گفته ای دستت برم گر مرحبا خواهی زمن گر بدان ساعد کشی تیغت هزارت مرحبا

1 دل بردی و دین رواست اینها ای جان جهان چهاست اینها

2 بندم ز غمت جدا شد از بند از جور و ستم جداست اینها

3 گفتی دهمت هزار دشنام دشنام مگو دعاست اینها

4 خاک ره و گرد پاش گرد آر ای دیده که توتیاست اینها

1 دل چو رفت از دست گو دلبر بیا گو انیس جان غم پرور بیا

2 بی بر چشمم جهان تاریک شد تا ببینم ای بلند اختر بیا

3 ما چو از یاد رخت در جنتیم سوی ما ای چشمه کوثر بیا

4 بارها می آمدی چون مه ز بام کوری حاسد شبی از در بیا

1 دلم رفته و گم شد در آن کو مرا توان یافت گر اوست دلجو مرا

2 صبا آمد و رفت عقلم به باد ز زلف که آورد این بو مرا

3 رقیبش بدم گفت و دانست راست دریغا ندانست نیکو مرا

4 مرا عاقبت خواهد آن غمزه کشت چنین گر نباشد بکش گو مرا