شانه زد باد زلف یار مرا از کمال خجندی غزل 37
1. شانه زد باد زلف یار مرا
اصلح الله شانه ابدا
شب سوی ما هوس آمدن است آن مه از کمال خجندی غزل 38
1. شب سوی ما هوس آمدن است آن مه را
دیدهها پاک بروبید به مژگان ره را
طاقت درد تو زین بیش ندارم از کمال خجندی غزل 39
1. طاقت درد تو زین بیش ندارم بارا
چاره ای کن به نظر درد دل شیدا را
طبیب شهر چه نقدیع میدهد ما از کمال خجندی غزل 40
1. طبیب شهر چه نقدیع میدهد ما را
که کس نیافت به حکمت علاج سودا را
طریق عشق میورزی رها کن دین از کمال خجندی غزل 41
1. طریق عشق میورزی رها کن دین و دنیا را
خلاص خویش میجوئی مجر ناموس و دعوا را
کردند ید آن زلف و رخ دلهای از کمال خجندی غزل 42
1. کردند ید آن زلف و رخ دلهای بی آرام را
بهر شکار بلبلان بر گل نهادی دام را
کعبه کویش مراد است این دل از کمال خجندی غزل 43
1. کعبه کویش مراد است این دل آواره را
با مراد دل رسان بارب من بیچاره را
گر به جستن باف گشتی یار ما از کمال خجندی غزل 44
1. گر به جستن باف گشتی یار ما
غیر جویانی نبودی کار ما
گر بر در او سودمی رخسار گرد از کمال خجندی غزل 45
1. گر بر در او سودمی رخسار گرد آلود را
آسوده خاطر کردمی این جان غم فرسود را
گر بری چون سر زلف این دل سودایی از کمال خجندی غزل 46
1. گر بری چون سر زلف این دل سودایی را
با پای بوس تو کشد این دل شیدایی را
ما را به عشق می کند ارشاد پیر از کمال خجندی غزل 47
1. ما را به عشق می کند ارشاد پیر ما
داند که زاهدی نبود دلپذیر ما
مست عشقم ز خرابات میارید از کمال خجندی غزل 48
1. مست عشقم ز خرابات میارید مرا
تا ابد بر در میخانه گذارید مرا