غزلیات کمال خجندی

1 دل می کشد به داغ تو هر لحظه سینه را داغی بکش به سینه غلام کمینه را

2 زینسان که مشک زلف ترا سر نهاده است گردن کشی چراست به تو عنبرینه را

3 ترسم بر ابروی تو نهادن دل ضعیف کز طاقها شکست فتد آبگینه را

4 خال رخت ز بنده بدزدید عقل و دین شب با چراغ یافت متاع بهینه را

1 دل و جان تا رهند از بند بگشا زلف مشکین را به پایت میفتد آخر رها کن یک دو مسکین را

2 ز چندان تیر کز شوخی ز مژگان بر تراشیدی یکی بر جان من افکن چه خواهی کرد چندین را

3 سر زلف ترا در چین بدین صورت رخ نگین چرا پر می کشد چندین مصور صورت چین را

4 ز زحمت هایخود شرمنده آن استانم من که از بیمار دردسر بود پیوسته بالین را

1 دوست می دارد دلم جور و جفای دوست را دوست تر از جان و سر درد و بلای دوست را

2 زحمت خود با طبیب مدعی خواهم نمود تا بسازد چاره درد بی دوای دوست را

3 چون مراد دوست جان افشاندن است از دوستان زودتر دریاب جان من رضای دوست را

4 در هوای او تواند داد عاشق سر به یاد لیک نتواند نهاد از سر هوای دوست را

1 دوش از در میخانه بدیدیم حرم را می نوش و ببین قسمت میدان کرم را

2 فرمان خرد بر دل هشیار نویسند حکمی نبود بر سر دیوان قلم را

3 ای مست گر افتی به سر تربت شاهان مشتاق لب جام بیابی لب جم را

4 پای ستم از ساحت جان گرد بر آورد بنشین و به می باز نشان گرد ستم را

1 دی چاشتگه ز چهر فکندی نقاب را شرمنده ساختی همه روز آفتاب را

2 تیغ ترا چه حاجت رخصت به خون ماست بر خلق تشنه حکم روانست آب را

3 بینم چشم مست تو بیمار سرگران این است شیوه مردم بسیار خواب را

4 دل سوخت در سماع و نمی ایستد ز چرخ رقصی ست گرم بر سرآتش کباب را

1 سیری نبود از لب شیرین تو کس را کس سیر ندید از شکر ناب مگس را

2 نالان بر سر کوی تو آییم که ذوقی است در قافله کعبه روان بانگ جرس را

3 با صبح بگویید که بیوقت مزن دم امشب شب وصل است نگه دار نفس را

4 زلف تو که شبرو شده زو زاهد و عابد از خرقه پشمینه غنی ساخت عسس را

1 شانه زد باد زلف یار مرا اصلح الله شانه ابدا

2 گر خدا راست آرد آید باز سرو طوبی خرام ما بر ما

3 دل چو پیراهن تو گی لرزد بر تو گر بگذرد نسیم صبا

4 تا به بالا تو راست چون الفی ما چو لامیم در میان بلا

1 شب سوی ما هوس آمدن است آن مه را دیدهها پاک بروبید به مژگان ره را

2 تا تو بر گوشه نشینان گذری چشم و مژه آب و جاروب زده صومعه و خانقه را

3 بچه منصوبه ندانیم بریمت به وثاق تو شهی می توان برد به بازی شه را

4 جان ما بیش مسوزان چو بر آوردی خط دود برخاست منه بر سر آتش که را

1 طاقت درد تو زین بیش ندارم بارا چاره ای کن به نظر درد دل شیدا را

2 هوس روی توأم کرد پریشان احوال زلفت انداخت مگر در دل من سودا را

3 هر کسی را ز لبت لذت جان حاصل شد کام بی ذوق چه داند مزه این حلوا را

4 طاقت خنده ندارد لبت از غایت لطف به سخن رنجه مکن آن لب شکر خارا

1 طبیب شهر چه نقدیع میدهد ما را که کس نیافت به حکمت علاج سودا را

2 ز خاک پات گرم شتر به تیغ بردارند نهم مرو ننهم از سر این نما را

3 سهی قدان بهشت ار به سرو ما برسند چو سابه در قدم او کشند بالا را

4 ملامتم چه کنی کز ازل نگاشته اند بنام اهل نظر نقش روی زیبا را