غزلیات کمال خجندی

1 جانا ز گرد درد پر باد دامن ما وین دلق گرد خورده صد پاره در تن ما

2 دل ساکنی ندارد بی خاک آستانت ای خاک آستانت تا حشر مسکن ما

3 ما چشم خویش روشن دیدن نمی توانیم تا تو نمی نشینی بر چشم روشن ما

4 گفتم تیغ بر کش گفتی گناه باشد باد این گنه همیشه از تو به گردن ما

1 از عاشقی همیشه جوان است پیر ما خالی مباد عشق بتان از ضمیر ما

2 با آنکه چون چراغ سحر شد جوانه مرگ هم دیر زیست مدعی زودمیر ما

3 صد جان ما ستاند و به یک بوسه وعده داد بسیار بخش دلبر اندک پذیر ما

4 در دل به قدر ذره نگنجد خیال غیر کز مهر او پر است ضمیر منیر ما

1 ای غمت یار بی نوایی ها با من از دیرش آشنایی ها

2 از چراغ رخت به خانه چشم در شب تیره روشنایی ها

3 گفت پای از رهت گریزانم تا به کی این گریز پایی ها

4 سگ کویت به من نمود رقیب بودش این هم ز خود نمایی ها

1 چو آفتاب نکند از رخ زمانه نقاب بریز در قدح گوهرین عقیق مذاب

2 خروش ناله مستان به گوش او نرسید و گرنه مردم چشمش کجا شدی در خواب

3 چو مطرب غم او چنگ زد به دامن من از گوشمال جفا ناله می کنم چو رباب

4 از جیب پیرهن اندام نازنین بینش چنانکه از تنه شیشه قطره های گلاب

1 آن رخ نه بینم ار نبردی زلف پر ز تاب شب مقطع نگشته نه بیند کسی آفتاب

2 بر گوشه عذار تو مستیست خفته چشم نزدیک صبح از پی آن می رود به خواب

3 دندان شانه می کشد آن چین زلف و بس نامش خطا نبود که خواندیم مشک ناب

4 گفتی پس از هلاک نو دست از جفا کشم ای عمر ناگزیر چرا می کنی شتاب

1 چه رها کنی به شوخی سر زلف دلربا را که ازو بهم برآری همه وقت حلقه ها را

2 به دوصد ادب برآن در چو خطاست برگذشتن حرکات نامناسب ز چه رو بود صبا را

3 نشود ز گرد فتنه سر کوی دوست خالی بدو زلف اگر بروبد همه عمر خاک پا را

4 شب و روز غیر دردی نخورم بر آستانت که دوای خوبرویان نرسد من گدا را

1 ای سراپرده سلطان خیالت دل ما کرده درد و غم تو خانه در آب و گل ما

2 سر به فردوس نیاریم چون زلف تو فرود تا به خاک سر کوی تو بود منزل ما

3 مشکل ما دهن تست که هست آن یا نیست جز به منطق لب تو حل نکند مشکل ما

4 شمع خود را سزد ار بر نکشد چون قندیل شب چو از طلعت خود نور دهی محفل ما

1 تو خود به گوش نیاری حدیث زاری ما که در تو کار نکردست درد کاری ما

2 شنوده ام که گشودی زبان بدشنامم عزیز من چه گشاید ترا ز خواری ما

3 گر ای نسیم شبی بگذری بر ان سر زلف به گوش او برسان ذکر بی قراری ما

4 هزار بار به جان بار محنتت بردیم به هیچ بر نگرفتی تو بردباری ما

1 آن چه رویست که حسن همه عالم با اوست دل در آن کوی نه تنهاست که جان هم با اوست

2 دم عیسی که به رنجور شفا میبخشد دم نقد از لب او جوی که این دم با اوست

3 خانه دل به خیال لب او دار شفاست چند نالد دل مجروح که مرهم با اوست

4 دهنت گرچه که او خانم دلها دزدد چون بخندد همه دانند که خانم با اوست

1 طاقت درد تو زین بیش ندارم بارا چاره ای کن به نظر درد دل شیدا را

2 هوس روی توأم کرد پریشان احوال زلفت انداخت مگر در دل من سودا را

3 هر کسی را ز لبت لذت جان حاصل شد کام بی ذوق چه داند مزه این حلوا را

4 طاقت خنده ندارد لبت از غایت لطف به سخن رنجه مکن آن لب شکر خارا