بعد از امروز آشکارا دوست از کمال خجندی غزل 13
1. بعد از امروز آشکارا دوست می دارم ترا
از تو چون پوشم نگارا دوست میدارم ترا
بگذار در آن کوی من اشک فشان از کمال خجندی غزل 14
1. بگذار در آن کوی من اشک فشان را
تا دیده دهد آب گل و سرو روان را
بی غمت شاد مباد این دل غم پرور از کمال خجندی غزل 15
1. بی غمت شاد مباد این دل غم پرور ما
غمخور ای دل که بجز غم نبود در خور ما
تو خود به گوش نیاری حدیث زاری از کمال خجندی غزل 16
1. تو خود به گوش نیاری حدیث زاری ما
که در تو کار نکردست درد کاری ما
جانا ز گرد درد پر باد دامن از کمال خجندی غزل 17
1. جانا ز گرد درد پر باد دامن ما
وین دلق گرد خورده صد پاره در تن ما
جهانی پر ز مقصود است راهی از کمال خجندی غزل 18
1. جهانی پر ز مقصود است راهی روشن و پیدا
دریغا تشنه لب خواهیم مردن بر لب دریا
چشمت از گوشه تقوا بدر آورد از کمال خجندی غزل 19
1. چشمت از گوشه تقوا بدر آورد مرا
مست و غلطان سوی اهل نظر آورد مرا
چشمت به غمزه کشن من بیگناه از کمال خجندی غزل 20
1. چشمت به غمزه کشن من بیگناه را
خود زلف را چه گویم و خال سیاه را
چشم تو از حد می برد با عاشقان از کمال خجندی غزل 21
1. چشم تو از حد می برد با عاشقان بیداد را
از ناله مرغان چه غم آن دل سیه صیاد را
چشم و ابروی تو گویند که در از کمال خجندی غزل 22
1. چشم و ابروی تو گویند که در مذهب ما
حق بود کشتن عشاق و علیه الفتوی
چو زلف تو بود از تکبر دوتا از کمال خجندی غزل 23
1. چو زلف تو بود از تکبر دوتا
به بادی بیفتاد مسکین ز پا
چه رها کنی به شوخی سر زلف دلربا از کمال خجندی غزل 24
1. چه رها کنی به شوخی سر زلف دلربا را
که ازو بهم برآری همه وقت حلقه ها را