زهی کشیده کمان ابروی تو تا بن گوش از کمال خجندی غزل 634
1. زهی کشیده کمان ابروی تو تا بن گوش
دمیده سبزة خطت به گرد چشمه نوش
سرو دیوانه شدست از هوسی بالایش از کمال خجندی غزل 635
1. سرو دیوانه شدست از هوسی بالایش
می رود آب که زنجیر نهد بر پایش
شوخی که کشد عاشق نزدیک من آریدش از کمال خجندی غزل 636
1. شوخی که کشد عاشق نزدیک من آریدش
گر خون من از شوخی ریزد بگذاریدش
کسی که دل طرف زلف یار میکشدش از کمال خجندی غزل 637
1. کسی که دل طرف زلف یار میکشدش
اگر فکند در آن حلقه دست می رسدش
گر زلف دراز فکنی از طرف بناگوش از کمال خجندی غزل 638
1. گر زلف دراز فکنی از طرف بناگوش
بسیار سر افتد به قدم های تو از دوش
گنه دیده گراینست که کردم نگهش از کمال خجندی غزل 639
1. گنه دیده گراینست که کردم نگهش
دل مینادشب و روز بجز در نگهش
لاابالی را اگر سامان نباشد گو مباش از کمال خجندی غزل 640
1. لاابالی را اگر سامان نباشد گو مباش
بت‌پرستی را اگر ایمان نباشد گو مباش
لب میگزد چو چشم گشایم بدیدنش از کمال خجندی غزل 641
1. لب میگزد چو چشم گشایم بدیدنش
خوشتر ز دیدنست مرا لب گزیدنش
ما به شادی جهانی نفروشیم از کمال خجندی غزل 642
1. ما به شادی جهانی نفروشیم
دولت این است که ما یافته ایم از ستمش
ما به فریاد آمدیم از ناله شبهای خویش از کمال خجندی غزل 643
1. ما به فریاد آمدیم از ناله شبهای خویش
پرسشی میکنز رنجوران شب پیمای خویش
مرا بگفت کسان چون قلم مران از پیش از کمال خجندی غزل 644
1. مرا بگفت کسان چون قلم مران از پیش
که من از دست تو خواهم گرفت خودسر خویش
من باده بخورم چکنم گو حرام باش از کمال خجندی غزل 645
1. من باده بخورم چکنم گو حرام باش
زاهد برو تو در پی ناموس و نام باش