غزلیات کمال خجندی

1 شبی کز آتش عشق تو جانم سوختن گیرد چراغ دولتم آنشب ز سر افروختن گیرد

2 چو زلفت بایدش عمر دراز و رشته زآن افزون گر این چاک گریبانها رفیقی دوختن گیرد

3 از شادی بر جهم هر دم چو گندم بر سر تا به گر آن خط دانة دلها چو مور اندوختن گیرد

4 بلب بابد مگس بگرفت شیرینی فروشانرا و لبهای تو در عشوه شکر بفروختن گیرد

1 دلبرا چشم خوشت آفت مستان آمد نشنة لعل تو سر چشمه حیوان آمد

2 پرتوی ز آینه روی جهان آرایت مطلع حسن و لطافت مه تابان آمد

3 شمه ای از سر گیسوی عبیر افشانت نافه آهوی چین طرف ریحان آمد

4 تا رسید از سر کوی تو نسیمی به بهشت میر بنده خاک درت روضه رضوان آمد

1 دل مقیم در آن جان جهان می باشد خاطر آنجاست که آن جان جهان می باشد

2 خوش بود دل نگرانی بچنان دلبندی که بدین کس دل او هم نگران می باشد

3 گر شدم عاشق و میخواره مرا عیب مکن پیر من کاین همه در طبع جوان می باشد

4 هر کجا می گذرم عاشق و رندم خوانند عاشق آری همه جانی به نشان می باشد

1 دل که از درد تو پر شد ناله را چون کم کند مرهم و درمان کجا این درد افزون کم کند

2 از خروش کشتگان گر زحمتی باشد ترا غمزه بیمار را فرمای تا خون کم کند

3 آب چشمم کم نشد چندانکه مژگان بر گرفت کس به پرویزن چگونه آب جیحون کم کند

4 با دو صد گنج و گهر گر کردمت قیمت مرنج مشتری نیز از بهاری در مکنون کم کند

1 سر ما را نرسد اینکه به پای تو رسد گر رسد دیده بروی تو برای تو رسد

2 بر دل و جان چو غم و درد نو سازند نصیب جگر سوخته را داغ جفای تو رسد

3 بعد صد ساله جفا با من از بار جدا گر کند عمر وفا بوی وفای تو رسد

4 زاهد از بیم بلا سر به دعا کرد فرو عاشقان روی به بالا که بلای تو رسد

1 سالها دل در هوایت بر سر هر کو دوید از صبا نشنید هوئی از تو و رنگی ندید

2 بر سر هر مویم ار تیغ جفا رائد رقیب یک سر موی من از مهر تو نتواند برید

3 میدهم جان در هوای لعل جانبخشت ولیک با چنین قلبی سیه نتوان چنان گوهر خرید

4 خاک آن باد فرح بخشم که از کویت وزد صید آن مرغ هماپونم که بر بامت پرید

1 دزد دلهاست سر زلف تو زانش بستند می برد بند خود آخره نه چنانش بستند

2 رسن زلف تو پیوند دل و جان بگسسته چه سببه بود که بر رشته جانش بستند

3 خواست بانکهت تو دم زند از شیشه گلاب بردندش همه بر روی و دهانش بستند

4 در چمن پیشگل از لطف تو رمزی می رفت آب شوریدگیی کرد روانش بستند

1 کسی که درد تو خواهد دلش دوا چه کند ز عشق سینه که رنجور شد شفا چه کند

2 اگر نظر نگمارد به عاشق درویش عتابت و کرم خویش پادشا چه کند

3 گرفتم آن سر زلف از سنم ندارد دست شب وصال که افتد بدست ما چه کند

4 را چه جرم که خود می رود دل از دستم دلی که خود رود از دست دلربا چه کند

1 دوش چشمم ز فراق تو به خون تر می‌شد آه من بی مه رویت به فلک بر می‌شد

2 اشک می‌آمد و می‌شست ز پیش نظرم هرچه جز نقش تو در دیده مصور می‌شد

3 مه به کوی تو شب چارده خود بینه می‌گشت چو به آیینه روی تو برابر می‌شد

4 هرکجا زان لب شیرین سخنی می‌گفتند سخن قند نگفتم که مکرر می‌شد

1 سرو دیوانه شدست از هوسی بالایش می رود آب که زنجیر نهد بر پایش

2 داشت از آب چو گل آینه در پیش جمال آب شد آبنه از شرم رخ زیبایش

3 پیش من قصة عاشق کشی او مکنید ترسم این بشنوم از دل برود غمهایش

4 گر برند از پی سوداش سر من چو قلم بر نراشم سری از نو بکنم سودایش