غزلیات کمال خجندی

1 غنچه از رشک دهان نو دهان گرد آورد سوسن از تر سخنی تو دهان گرد آورد

2 خواست اندیشه برد را به میان و بدهانت تنگ و باریک رهی دید عنان گرد آورد

3 رویت آورد خطی گرد که شدانده جان از کجا روی تو این انده جان گرد آورد

4 تا که عطار چمن لخلخة زلف تو دید طبله در بیست و همه رخت دکان گرد آورد

1 ز مستی چشم او هرگز به حال ما نمی‌افتد به هر جانی بیفتد مست و او قطعا نمی‌افتد

2 چو خاک ره شوم زین پس من و سودای زلف او که خاک راه را در سر جز این سودا نمی‌افتد

3 به کویت رند دُردی‌کش سبو بر سر برآید خوش چه می‌ها در سر است او را عجب کز پا نمی‌افتد

4 به روز صید هر تیری که اندازی و گردد گم بیا آن در دل ما جو که دیگر جا نمی‌افتد

1 مریض عشق بتان را بر طبیب نباشد باتفاق طبیبی به از حبیب نباشد

2 امید هست که بار از درم چو بخت در آبد اگر چنانچه بد آموزی رقیب نباشد

3 ز ناله های حزیثم مترس و روی مپوشان که این معامله گل را به عندلیب نباشد

4 تو در زمانه غریبی بلطف و بنده نوازی گر التفات غریبان کئی غریب نباشد

1 رخ تو دیدم و زاهد نمی تواند دید مراد است که حاسد نمی تواند دید

2 دگر به صومعه خلوت نشین کجا بیند مرا که بی می و شاهد نمی تواند دید

3 بگردن تو نخواهم که بینم آن نسبیح که رند شکل مقلد نمی تواند دید

4 کسی که گوشه محراب ابرونی دیدست دگر کسیش به مسجد نمی تواند دید

1 سر زلفت نمی خواهم که در دست صبا افتد کز آن جانها رود بر باد و سرها زیر پا افتد

2 رقیب از حد برون پای از حد خود می نهد بیرون مبادا دامن دولت که در دست گدا افتد

3 به چین زلفت ار گفتم حدیث مشک معذورم پریشان گوی را اکثر سخنهای خطا افتد

4 فلک را با همه کوشش که سال و ماه بنماید چنین ماهی نپندارم که اندر سالها افتد

1 خبری ز هیچ قاصد زه دیار من نیامد چه سیاه نامه بیکی که ز یار من نیامد

2 از ازل که رفت قسمت غم و شادی ای به هر کس غم بار جز نصیبه دل زار من نیامد

3 همه روز بر رخ از گریه چه سود در غلطان که شب آن دری که غلط بکنار من نیامد

4 بشمار زلف گفتم ز لب تو بوسه گیرم چکنم که عقد زلفت بشمار من نیامد

1 روی تو دیدم سخنم روی داد از آینه طوطی به سخن در فتاد

2 صوفیم و معتقد نیکوان کیست چو من صوفی نیک اعتقاد

3 خانه چشمم که خیالت دروست جز به تماشای تو روشن مباد

4 از آمدنت رفت خبر در چمن سرو روان جست و به پا ایستاد

1 دگر گفتی نجویم بر تو بیداد مبارک مرد و آنگه کردی آزاد

2 چه منت باشد از میاد بیرحم که پای مرغ بسمل کرده بگشاد

3 چه حاصل زآنکه شیرین از لب خویش پس از کشتن دهد حلوای فرهاد

4 فراموشم نخواهی شد چو الحمد در آن دم که به تکبیر آوری باد

1 دوشم دل از غم تو بر آتش همی‌تپید وز دیده با خیال لبت آب می‌چکید

2 زآن لب چو می‌شنید حدیثی دل کباب می‌سوخت چون نمک به جراحت همی‌رسید

3 در پیش می‌فکند سر خود قتیل عشق از شر این گناه کز آن تیغ می‌برید

4 ناکرده سر قلم سر زلفت کجا کشیم دال است زلف تو نتوان بی‌قلم کشید

1 گفتمش حال دل گمشده دانی چون شد گفت با ما چو در افتاد همان دم خون شد

2 پارسایان که نظر از همه می پوشیدند چشم تان تو دیدند و همه مفتون شد

3 تا لب جام گرفت از لب لعلت رنگی ای با خرقة ازرق که بمی گلگون شد

4 ما چو شمعیم که از سر زنش دشمن و دوست سوز ما کم نشد و آتش دل افزون شد