غزلیات کمال خجندی

1 دل چراغیست که نور از رخ دلبر گیرد ور بمیرد ز غمش زندگی از سر گیرد

2 صفت شمع به پروانه دلی باید گفت کین حدیثی است که با سوختگان در گیرد

3 مفتی ار فکر کند در ورق رخسارش بشکند خامه و ترک خط و دفتر گیرد

4 ساقیا باده بگردان که ملولیم ز خویش تا زمانی ز میان هستی ما بر گیرد

1 زآن پیش که جان در تتق غیب نهان بود عکس رخ دلدار در آئینه جان بود

2 از خواب عدم دیده دل نا شده بیدار در دیده و دل نقش خیال تو عیان بود

3 آن دم که نبود از دل و جان هیچ نشانی بر چهره عشاق ز داغ تو نشان بود

4 هر نقش که از کارگاه غیب بر آمد بردیم گمانی که تو آنی نه چنان بود

1 چشم شوخت دل عاشق به هوس می‌گیرد همچو صیاد که بلبل به نفس می‌گیرد

2 دل از آن غمزه ننالد که حرامی همه وقت راه بر قافله از بانگ جرس می‌گیرد

3 روی تو از طرف ماست به جنگ سر زلف چه عجب آتش اگر جانب خس می‌گیرد

4 پرتو روی تو تنها نه مرا خرمن سوخت آتش عشق بتان در همه کس می‌گیرد

1 ما را بپای بوسی تو گر دسترس بود در دولت غم تو همین پایه پس بود

2 در سر هوای تست مرا بهترین هوس باقی هر آنچه هست هوا و هوس بود

3 بوسی بر آستان تو داریم التماس ما را بر آن در از تو همین ملتمس بود

4 بی زحمت رقیب دمی با شکر لبی گر دست میدهد شکری بی مگس بود

1 عاشقان قصه های نو شنوید که شما نیز عاشقان نوید

2 می رسد از خدا نسیم نوی خس نهایه از نسیم زنده شوید

3 بالغی نی و دعوی پیران کشت خود نا رسیده میدروید

4 ما گهر بافتیم چند شما در ره سنگک و مجوره دوید

1 سروسهی به بستان گر سالها برآید با قد دلربایان در حسن بر نیاید

2 صوفی ز ما بیاموز آئین عشقبازی کز زاهد ریای این کار کمتر آبد

3 آن زلف عنبر افشان پیوسته باد درهم کو از سیاهکاری سر در رخ تو سابد

4 آن زلف عنبر افشان پیوسته باد درهم بادی و در تن ما جانی دگر فزاید

1 عاشقان درد ترا دولت افزون خوانند محنت عشق ترا بخت همایون خوانند

2 اهل میخانه دعای لب تو اشک فشان زیر لب چون خط جام از دل پر خون خوانند

3 جانب جام و صراحی نبود سجده چو چنگ مطربان گر سخنی ز آن لب میگون خوانند

4 قصه گربه این غمزده با چشم پر آب مرغ و ماهی بلب دجله و جیحون خوانند

1 گر آن به در زکاة حسن مسکین تر گدا جوید چو من گم گشت اویم بگوئیدش مرا جوید

2 چو از صد مبل روشن کرد خاک پای اوچشم کشم مبلش صد اور دیگر که دیگر نوئیا جوید

3 نشانی در رخ و لبهاش خواهد یافت می دانم گر از باران پس از کشتن کسی خون مرا جوید

4 سر زلف تو آشوب دل است و لب بلای جان مرا دل خواهد آن آشوب و جان هم آن بلا جوید

1 دیدی که بار وعده خود را وفا نکرد ما را بخویش خواند و بخلوت رها نکرد

2 بسیار لابه کردم و زاری و بیخودی آن ناخدای ترس در بسته وا نکرد

3 گر بود در میانه حدیثی چرا نگفت س ور داشت شکوه ای ز من آندم چرا نکرد

4 رفتم بدان امید که حاجت کند روا از در روانه کردم و حاجت روا نکرد

1 از آن میان هیچ اگر نشان باشد این خبر هم در آن دهانه باشد

2 گر میان باشد شه بزیر قبا خرقة بنده در میان باشد

3 وره دهان گویمش که هست آن نیز سخنی از سر زبان باشد

4 دل ز سرو روان او زنده است همه کس زنده از روان باشد