غزلیات کمال خجندی

1 گر قرار تو به دلها نه چنانست که بود عهد ما با غم عشق تو همانست که بود

2 میل دل با رخت امروز به نوعی دگرست تو مپندار که زآنسان نگرانست که بود

3 گر سر زلف تو از پای در افتاد مرنج پایه عزت او برتر از آنست که بود

4 مشنو از خط که بنسخ رخت آمد در کار کان لعل است و همان راحت جانست که بود

1 شبی که روی تو ما را چراغ مجلس شد به سوختن دل پروانه‌اش مهوس شد

2 دو چشمت از دل و دین آنچه داشتم بردند توانگری که به مستان نشست مفلس شد

3 ز کیمیای نظر چون تو خاک زر سازی تفاوتی نکند گر وجود ما مس شد

4 دگر مرا به خیالت ز بی کسی چه ملال چو غم رفیق و بلا یار و درد مونس شد

1 رخ تو نور به ماه تمام می‌بخشد چو خلعتی که شهی با غلام می‌بخشد

2 مرا که کشته مجرم ز لب پیام رسان که باز عمر نومه آن پیام می‌بخشد

3 بیار سیب ذقن گرچه نقره خام است که باغبان به گدا هرچه خام می‌بخشد

4 حریم وصل تو چون کعبه منزلی به صفاست مرا صفای عجب آن مقام می‌بخشد

1 شوخی از چشم تو عجب نبود مردم مست را ادب نبود

2 پیش رویت دو زلفت طرفه فناد از آنکه یک روز را در شب نبود

3 رسن زلف تو کشد دل ما عاشقی را جز این سبب نبود

4 به دهان توأم ز بیم رقیب سخنی جز بزیر لب نبود

1 کدام ناز و تنعم به ذوق آن برسد که بوی بار به باران مهربان برسد

2 دلی که بی در وصلش میان بحر غم است امیدوار چنانم که بر کران برسد

3 زهی خجسته زمانی و وقت میمونی که از تو مژده وصلی بگوش جان برسد

4 قدم به کلیه ما رنجه کن شبی ای ماه کز آن شرف سر عاشق به آسمان برسد

1 مرا بی تو از دیده خون می رود ز دل نیز صبر و سکون می رود

2 دل من در آن کو زبیم بلا نمیرفت وقتی کنون می رود

3 چه آهوست چشمت که در پیش او اگر شیر آبه زبون میرود

4 نه از زیر کی دل در آن زلف رفت که در سلسله از جنون میرود

1 ما را دگر بر آن در خواب شبان نباشد بالین دردمندان جز آستان نباشد

2 چشمم ستاره گیرد شبها بخواب رفتن گر آه و ناله ما بر آسمان نباشد

3 پیش تو بر ندارد صوفی صر غرامت پر شکرانه وار جانش تا در میان نباشد

4 من کی چنان دلی را پهلوی خود نشانم کز ناوک تو صد جا بر وی نشان نباشد

1 فرح به سینه پر غصه بی تو چون آید که گر به کوه بسنجم غمت فزون آید

2 گذشت از غم فرهاد سالها و هنوز صدای ناله اش از کوه بیستون آید

3 اگر رود ز دل ریش من بگردون دود بسوزد ابر و ازو ژاله لاله گون آید

4 به بین تفاوت راه ای قبه خشک دماغ تراز بینی و ما را ز دیده خون آید

1 کمترین کاری مراکز دیدهٔ گریان فتاد در شب هجران در و دیوارم از باران فتاد

2 خط لبش کرد آرزو خال آن ذقن طالع نگر کین یکی در چاه و آن در چشمه حیوان فتاد

3 زلف تو چوگان زنخدان تو گوی دولتست گوی دولت برد آنکش در کف این چوگان فتاد

4 جز بسی غمزه نیرت خوش نیاید بر دلم زآنکه نبود کارگر تیری که بی پیکان فتاد

1 خط تر گرد لبه عمدا نباشد چو دودی هست بی حلوا نباشد

2 کی نسبت کند چشمت به نرگس که هیچش دیده بینا نباشد

3 بخوبی گرچه به بالا نشین است به بالای تواش بالا نباشد

4 به تیغم گر بزن دشمن که از دوست سر بریدنم مطلع نباشد