چو آن شاخ گل از بستان بر آمد از کمال خجندی غزل 383
1. چو آن شاخ گل از بستان بر آمد
زهر شاخی گلی از پا درآمد
چو بار زیستن اهل درد نپسندید از کمال خجندی غزل 384
1. چو بار زیستن اهل درد نپسندید
چرا بقتله من خسته نیغ دیر کشید
چه کم شود ز تو ای مه که برمنت از کمال خجندی غزل 385
1. چه کم شود ز تو ای مه که برمنت گذر افتد
که با بروزنم از رویت آفتاب در افتد
حدیث حسن او چون گل به دفتر از کمال خجندی غزل 386
1. حدیث حسن او چون گل به دفتر درنمی‌گنجد
از آن عارض به جز خملی در این دفتر نمی‌گنجد
حلقه پیش رخ از طره آن به واشد از کمال خجندی غزل 387
1. حلقه پیش رخ از طره آن به واشد
آفتابی دگر از جانب چین پیدا شد
خانه دیده ز دیدار تو روشن از کمال خجندی غزل 388
1. خانه دیده ز دیدار تو روشن باشد
بیت احزان من از روی تو گلشن باشد
خبری ز هیچ قاصد زه دیار من از کمال خجندی غزل 389
1. خبری ز هیچ قاصد زه دیار من نیامد
چه سیاه نامه بیکی که ز یار من نیامد
خط تر گرد لبه عمدا نباشد از کمال خجندی غزل 390
1. خط تر گرد لبه عمدا نباشد
چو دودی هست بی حلوا نباشد
خوشا غمی که برویم ز روی او از کمال خجندی غزل 391
1. خوشا غمی که برویم ز روی او آید
که هرچه آید از آن رو مرا نکو آید
در راه عشق هر که بمن اقتدا از کمال خجندی غزل 392
1. در راه عشق هر که بمن اقتدا کند
باید که سر ببازد و جان را فدا کند
در صحبت دوست جان نگنجد از کمال خجندی غزل 393
1. در صحبت دوست جان نگنجد
شادی و غم جهان نگنجد
در عشق تو ترک سر چه باشد از کمال خجندی غزل 394
1. در عشق تو ترک سر چه باشد
از دوست عزیزتر چه باشد