به شیوه پسته و بادام تو یکی از کمال خجندی غزل 372
1. به شیوه پسته و بادام تو یکی ز شکر
دگر ز نرگس بسیار خواب می‌چربد
چرا نسیم صبا خاک پاش میسپرد از کمال خجندی غزل 373
1. چرا نسیم صبا خاک پاش میسپرد
چه دیدهاست برو زیر پا نمینگرد
چشمت به سعی غمزه در فتنه از کمال خجندی غزل 374
1. چشمت به سعی غمزه در فتنه باز کرد
زلفت به ظلم دست تطاول دراز کرد
چشم تو التفات به مردم نمی‌کند از کمال خجندی غزل 375
1. چشم تو التفات به مردم نمی‌کند
بر خستگان غمزه ترحم نمی‌کند
چشم توام به غمزهٔ خونخوار از کمال خجندی غزل 376
1. چشم توام به غمزهٔ خونخوار می‌کشد
آن خونبها بود که دگربار می‌کشد
چشم تو که آرام دل خلق جهان از کمال خجندی غزل 377
1. چشم تو که آرام دل خلق جهان برد
سحری است که از سیمبران نقد روان برد
چشم خوشت آندم که سر از خواب از کمال خجندی غزل 378
1. چشم خوشت آندم که سر از خواب برآورد
مستم بوی گوشه محراب برآورد
چشم شوخت دل عاشق به هوس می‌گیرد از کمال خجندی غزل 379
1. چشم شوخت دل عاشق به هوس می‌گیرد
همچو صیاد که بلبل به نفس می‌گیرد
چشم مستت گو شمال نرگس پر از کمال خجندی غزل 380
1. چشم مستت گو شمال نرگس پر خواب داد
طاق ابرویت شکست گوشه محراب داد
چشمش را عقل و مبه و جان زد از کمال خجندی غزل 381
1. چشمش را عقل و مبه و جان زد
این دزد هزار کاروان زد
چنین که سوز فراقم ز سینه از کمال خجندی غزل 382
1. چنین که سوز فراقم ز سینه دود برآورد
عجب مدار گرم ابر دیده سیل ببارد