غزلیات کمال خجندی

1 بی باد تو عشاق دل شاد نیابند بی بندگی از بند غم آزاد نیابند

2 دیوانه دلانرا که کشد پای به زنجیر گر بوی سر زلف تو از باد نیابند

3 هر تیر که گم گشت به مخجیر ز شیرین جز در جگر خسته فرهاد نیابند

4 اهل نظر از حس به شوخان ستمکار یابند همه چیز ولی داد نیابند

1 ای مرا در هجر رویت چشم تر چون سر سفید شد ز شست و شوی اشکم جام ها در بر سفید

2 از غم نادیدنت وز دیدن روی رقیب یک دو دم چشمم سیاهست و دمی دیگر سفید

3 دیده می گردد سفید از انتظار روی خوب ز انتظار به اینک دید، اختر سفید

4 پیش رویت هندوانند آن همه خال سیاه هندوان بنگر بناگوش و عذار و بر سفید

1 پیش روی تو ماه را چه وجود که رخ تست ما هو المقصود

2 در شب قدر ابروان ترا همه محرابها برند سجود

3 آید از زلف تو فغان دلم همچو آهنگ سوزناک از عود

4 آن دهانرا کجا وجود نهند که به بوسی نمی نماید جود

1 از باد سر زلفت یک روز پریشان شد جان و سره مسکینان در پای تو ریزان شد

2 حال دل خود گفتم با چاره گر دردی بیچاره به درد دل آهی زد و گریان شد

3 چشم که رسید آیا باز این دل خرم را کز ناوک مژگانی آزرده پیکان شد

4 دل خواست شدن سوئی جان نیز روان با او تا تو ز نظر رفتی هم این شد و هم آن شد

1 هوس بار گر آزار دل افگار است نخورد غم دل انگار که با آن یار است

2 شب وصلت سخن از صبر نگویم که کم است فتنه شوق چه گویم به تو چون بسیار است

3 نکند عاشق تالانت ز غم روی تو خواب عندلیب از هوس گل همه شب بیدار است

4 از توأم هر شرف و قدر که می باید هست قیمتی نیست مرا پیش تو این مقدار است

1 باز گل دامن به دست عاشقان خود نهاد غنچه لب بگشود و بلبل را به باغ آواز داد

2 ابر درهای عدن پیش گل و سوسن کشید باد درهای چمن بر روی گلبویان گشاد

3 سرو ما بر کرد ناگه سر ز صحن بوستان پیش او هر جا درختی بود بر پا ایستاد

4 گل حکایت کرد و سرو از نازکی و لطف بار آب گریان آمد و در پای این و آن فتاد

1 مه لاف حسن زد به نو زا رخ بر او گرفت خط جانب رخ نو گرفت و نکو گرفت

2 بوی تو چون شنیدن گل عندلیب مست چندان کشید ناله که آواز او گرفت

3 از بوس پایه سرو بهم پوست باز کرد در هر گه که پای بوس توأم آرزو گرفت

4 زاهد به صحبت نو پر رندان درد نوش آن روز بار یافت که بر سر سبو گرفت

1 آنجا که وصف گیری آن دلربا کنند از مشک اگر کنند حدیثی خطا کنند

2 گر کام اوست ریختن خون عاشقان آن به که کامش از دل شیدا روا کنند

3 بیهوده رنج می برد از دست ما طبیب این درد عشق نیست که آن را دوا کنند

4 ما را نظر به روی تو بر خط خال نیست صاحبدلان نظارة صنع خدا کنند

1 ای گل نو ز توام بوی کسی می‌آید در دلم تازه غم روی کسی می‌آید

2 بر تو ای سرو لب جوی چو می‌افتد چشم بادم از قامت دلجوی کسی می‌آید

3 وقت طاعت چو نظر می‌فکنم بر محراب پیش چشمم خم ابروی کسی می‌آید

4 برای نافه چین درد سر خود که مرا نکهت غالیه از بوی کسی می‌آید

1 چرا نسیم صبا خاک پاش میسپرد چه دیدهاست برو زیر پا نمینگرد

2 از سایه مگس آن رخ چو میبرد آزار بپوش گو لب شیرین کز آن طرف نپرد

3 ز ضعف گشت خیالی بد آن هوس تن من که باد یک سحر آنجا خیال من ببرد

4 زیر پا چو شکستی دلم برید ز جان هر آبگینه که در پای بشکنی ببرد