از لب او سختی چون به زبان می‌آید از کمال خجندی غزل 312
1. از لب او سختی چون به زبان می‌آید
گوییا آب حیاتی به دهان می‌آید
از لیش هر گه که خواهم کام دشنام دهد از کمال خجندی غزل 313
1. از لیش هر گه که خواهم کام دشنام دهد
اگر نه مطفل است و خورد بازی چرا کام دهد
از من ای اهل نظر علم نظر آموزید از کمال خجندی غزل 314
1. از من ای اهل نظر علم نظر آموزید
نازک است آن رخ ازو چشم و نظر بر دوزید
افتاد دل از پای و ندانم ز چه افتاد از کمال خجندی غزل 315
1. افتاد دل از پای و ندانم ز چه افتاد
فریاد ز شوخی که ملول است ز فریاد
اگر تو فخر نداری بدلقه گرد آلود از کمال خجندی غزل 316
1. اگر تو فخر نداری بدلقه گرد آلود
ایاز خاص نباشی به حضرت محمود
اگر وظیفة دردت زمان زمان نرسد از کمال خجندی غزل 317
1. اگر وظیفة دردت زمان زمان نرسد
حلاونی بدل و لذتی به جان نرسد
امشب آن ماه دل افروز به مهمان که بود از کمال خجندی غزل 318
1. امشب آن ماه دل افروز به مهمان که بود
خط او سبزی لبهای نمکدان که بود
امشب آن به به وثاق که فرو می آید از کمال خجندی غزل 319
1. امشب آن به به وثاق که فرو می آید
اگر به مهمان من آید چه نکو می آید
اهل دل زلف درازت رشته جان گفته‌اند از کمال خجندی غزل 320
1. اهل دل زلف درازت رشته جان گفته‌اند
زین حدیثم بوی جان آمد که ایشان گفته‌اند
ای آتش سودای توأم سوخته چون عود از کمال خجندی غزل 321
1. ای آتش سودای توأم سوخته چون عود
کس را نه بر آید ز تمنای تو مقصود
ای خوش آن دم کز نو بونی با دل انگاران رسد از کمال خجندی غزل 322
1. ای خوش آن دم کز نو بونی با دل انگاران رسد
نکهت وصل مسیحا سوی بیماران رسد
ای گل نو ز توام بوی کسی می‌آید از کمال خجندی غزل 323
1. ای گل نو ز توام بوی کسی می‌آید
در دلم تازه غم روی کسی می‌آید